माला १ ते ५०

श्री गणेशाय नम: । श्रीसरस्वत्यै नम: ।
श्रीकुलदेवतायै नम: । श्रीगुरुभ्यो नम: ।
ॐ कारसद्रस पाजुनी । आवृत्तिरोग निरसुनी
टाकिला ज्या गुरुवैद्यानीं । त्यांला ध्यानीं आणूं नित्य ॥१॥
न  चले कोणाचें औषध । व्यर्थ झाले यत्न विविध ।
असाध्य तो रोगबाध । प्रणवबोधरसे केला ॥२॥
मो  घ होता अन्योपाय । भावें धरिले म्यां पाय ।
प्रीत होवुनि गुरुमाय । सर्वापाय दूर करी ॥३॥
भ  क्तिरसाच्या अनुपानें । ज्याणें अर्धमात्रानें ।
ध्यानपथ्य योजुनी क्षणें । रोगभेणें दवडिलें ॥४॥
ग  ती अतर्क्य औषधाची । एकाक्षरें या जीवाची ।
एकाक्षरता झाली साची । नवल हेंची न वर्णवे ॥५॥
व  र्णवेना द्वैतपणा । तथापि वाराया कृतघ्नपणा ।
गुरुशिष्यत्व लक्षणा । योजूं बाणा प्रगटाया ॥६॥  
ते  जस्वी यदुपदेश । अविद्यांधतमसनाश ।
कराया जो सामग्रीस । इच्छी खास न कदापी ॥७॥
दत्  ताभय दत्तात्रेय । तोचि माझा गुरुराय ।
त्याचे नित्य चिंतूं पाय । जे अपाय निवारिति ॥८॥
ता  रक जो ह्या कलियुगीं स्मृतिगामी पावे वेगीं ।
यत्कृपेनें धन्य जगीं । होती रागी विरागी ॥९॥
त्रे  धा पापतापहर । त्याणें केला जो सादर ।
कार्तवीर्या बोध रुचिर । भाषांतर करूं त्याचें ॥१०॥
या  भाषेची प्रौढी आज । लोकां असे प्राय: मज  ।
धीप्रेरकें दिधला उमज । निजगुज समजवाया ॥११॥
य  मादियोगसंपन्न । कार्तवीर्य तो अर्जुन ।
सह्यतटीं माघीं येवुन । श्रीदत्तचरण वंदितसे ॥१२॥
स्म   रणभक्ति ज्याची पूर्ण । ज्याला मानितो सिद्धगण ।
माघस्नातां तो देखोन । प्रार्थी अर्जुन श्रीदत्ता ॥१३॥
र क्षावा हा यत्नें देह । ह्याच्यायोगें स्वसंदेह ।
फिते त्याला जनसमूह । पीडितो मोहग्रस्त हा ॥१४॥
ण कारांत रायमघ्य । ज्याला नाकार हो आद्य ।
तो तूं ह्या नरांला साध्य । होसी दुराराध्य इतरांला ॥१५॥
मा  नुषदेह दुर्लभ । त्याचा झाला ज्यांला लाभ ।
ते त्या देती जरी क्षोभ । ईशक्षोम तयां हो कीं ॥१६॥
त्र  स्त पूर्वीं जो शीतानें । पुन: त्याला माघस्नानें ।
अत्यंत शीतजलानें । नित्य यत्नें कष्टविती ॥१७॥
सं  कल्प तरी त्या स्वर्गाचा । काय उपयोग नश्वराचा ।
संदेह हा मच्चित्ताचा । वारा साचा शिष्य मी ॥१८॥
तुष्  ट होवुनी दत्त वदे । उपाय हा योजिला वेदें ।
लोकां वळवाया फलवादें । अधिकारभेदें योजिला ॥१९॥
टा  ळावया विषयाशा । वेद योजी युक्ती अशा ।
सद्धर्में क्षाळुनी दुराशा । क्रमें पाशा तोडवितो ॥२०॥
य  ज्ञादिक धीशुध्यर्थ । योजिले ते यथार्थ ।
न घडती त्याला हा स्वार्थ । दावी समर्थ वेदराज ॥२१॥
म  हाकष्ट स्वार्थामुळें । न पाहती हे जन भोळे ।
देहा धन्यत्व सोहाळे । धर्मबळें त्यां लाधती ॥२२॥
हा  रक्तमांसास्थिमय देह । पंचभूतांचा समूह ।
नाना दोषांचें हें गेह । काममोहस्थान हेंची ॥२३॥
भ  य ज्याच्यायोगें नित्य । यदर्थची घडे अकृत्य ।
तथापि हा अशुची अनित्य । त्याचें अगत्य किती पहा ॥२४॥
य  ज्जन्म स्त्रीविटाळांत । विष्ठामूर्तीं झाला मूर्त ।
विष्ठा मूत्र ज्याचे आंत । वाहतसे नवद्वारें ॥२५॥
नि  त्य क्षाळितांही ये वीट । कृमिविट्भस्म शेवट ।
ज्याचें तो हा देह स्पष्ट । दोषदुष्ट काळभक्ष्य ॥२६॥
वासनेचें हें माहेर । ममताहंतेचें हें घर ।
मोक्षस्वर्गनरकद्वार । दुर्धर दुष्पूर वंचक ॥२७॥
र  क्षणार्थ यत्न करितां । काळ पळवी न कळतां ।
जीववियोगें अस्पृश्यता । मग कां अहंता तशाची ॥२८॥
णा  णें पारखी परीक्षक । तैसा आत्मानात्मविवेक ।
सत्तास्फूर्तीनें हा येक । करी चोख न इतर ॥२९॥
य  त्प्राप्ति अति दुर्लभ । ह्याणेंच घडे मुक्तिलाभ ।
व्यर्थ याचा न कीजे लोभ । देवक्षोभ अन्यथा ॥३०॥
म  नुष्यें स्वदेहपीडन । व्यर्थ न कीजे साच जाण ।
शास्त्राधारें करितां कोण । अकारण वदेल तें ॥३१॥
हा  माघ अघनाशन । सूर्योदयीं करितां स्नान ।
सर्व पातक परिहारून । अढळ स्थान देतसे ॥३२॥
ज्ञा  नेंच मोक्ष होतो खास । परंतू तें न पापियास ।
लाभे म्हणोनि पापर्‍हास । शास्त्र खास करवी असें ॥३३॥
न  होतां पापक्षालन । न लाभे ज्ञानसाधन ।
साधनाविना न ठसे ज्ञान । म्हणोन योजी शास्त्र हें ॥३४॥
प्र  कृती प्राक्तन चेष्टा करवी । ह्या सद्धर्में तीला बरवी ।
वळवितां मोक्षपदवी । अचूक पाविजे न कष्टें ॥३५॥
दा  रपुत्रादिकां करितां । देहा कष्टविती त्या परता ।
शास्त्राधारें पुण्य करितां । ईशक्षोभता न घडे ॥३६॥
य  ज्ञादिक परतंत्र । देह साध्य हें स्वतंत्र ।
ऐकें एक द्विजकलत्र । गेलें परत्र ह्या योगें ॥३७॥
चि  मणी एक ब्राह्मणीं । बालवैधव्यें पीडूनी ।
कपिलारेवासंगमीं जावुनी । माघस्नानें साठ केलीं ॥३८॥
दा  नधर्म करी नित्य । वदे वाक्य मिताल्पसत्य ।
दुष्टसंग सोडुनी स्वकृत्य । करी अकृत्य निवारी ॥३९॥
नं  दन भ्रात्रादि स्वजन । धर्म एक सनातन ।
ऐसें मानी अनुदिन । न करी पीन स्वदेहासी ॥४०॥
दात्  त्री साध्वी उंछवृत्ती । नित्य करी शिणे न चित्तीं ।
स्वधर्मीं ठेवी जागृती । राखी सन्मती निरंतर ॥४१॥
म  न विषयीं न घाली । कृछ्र चांद्रायणें करी भलीं ।
अशा आचारें वृद्ध झाली । ब्राह्मणी भली ऋचीका ॥४२॥
ने  में करितां माघस्नान । तिची बुद्धी पालटोन ।
सहज लागलें विष्णुध्यान । देहावसान । समयासी ॥४३॥
बा  ल्यापासून केले कष्ट । त्याचें घे ती फल उत्कृष्ट ।
विष्णुलोकीं अप्सरा वरिष्ट । ब्रह्मनिष्ठ तीसी ॥४४॥
लो  कीं न्से जीला उपमा । नाम जीचें तिलोत्तमा ।
यत्सौंदर्या नसे सीमा । तिला ब्रह्मा प्रार्थितसे ॥४५॥
न्  ऋत्यगीतादि कौशल । तिलोत्तमे वाक्पेशल ।
असे तुला निश्चल । ह्मणोनी चाल भूलोकीं ॥४६॥
मत्  त दैत्य सुंदोपसुंद । तन्मतीचा करीं भेद ।
तेणें त्रैलोक्याचा खेद । निर्विवाद दूर होयिल ॥४७॥
त  थास्तु ह्मणोनी ये ती । सुंदोपसुंद तिला पाहती ।
भुलोनी ऐक्य सोडिती । भोगू इच्छिती दोघेही ॥४८॥
पि  टोनि बाहू गदा घेती । परस्परें गजसे भिडती ।
मीच भोगीन हे युवती । ह्मणोनी ताडिती परस्पर ॥४९॥
शा   तकुंभ आणि युवती । मती कोणाची न भेदिती ।
त्यांत ही लावण्य संपत्ती । तन्मती भेदी बळें ॥५०॥