अग्रे पश्यामि तेजो निबिडतरकलायावलीलोभनीयं
पीयूषाप्लावितोऽहं तदनु तदुदरे दिव्यकैशोरवेषम् ।
तारुण्यारम्भरम्यं परमसुखरसास्वादरोमाञ्चिताङ्गै -
रावीतं नारदाद्यैर्विलसदुपनिषत्सुन्दरीमण्डलैश्र्च ॥१॥
नीलाभं कुञ्चिताग्नं घनममलतरं संयतं चारूभङ्ग्य़ा
रत्नोत्तंसाभिरामं वलयितमुदयच्चन्द्रकैः पिच्छजालैः ।
मन्दारस्रङ्निवीतं तव पृथुकबरीभारमालोकयेऽहं
स्निग्धश्र्वेतोर्ध्वपुण्यड्रामपि च सुललितां फालबालेन्दुवीथीम् ॥२॥
हृद्यं पूर्णानुकम्पार्णवमृदुलहरीचञ्चलभू्रविलासै -
रानीलस्निग्धपक्ष्मावलिपरिलसितं नेत्रयुग्मं विभो ते ।
सान्द्रच्छायं विशालारुणकमलदलाकारमामुग्धतारं
कारुण्यालोकलीलाशिशिरितभुवनं क्षिप्यतां मय्यनाथे ॥३॥
उत्तुङ्गोल्लसिनासं हरिमणिमुकुरप्रोल्लसद्गण्डपाली -
व्यालोलत्कर्णपाशाञ्चितमकरमणीकुण्डलद्वन्द्वदीप्रम् ।
उन्मीलद्दन्तपङ्क्तिस्फुरदरुणतरच्छायबिम्बाधरान्तः -
प्रीतिप्रस्यन्दिमन्दस्मितशिशिरतरं वक्त्रमुद्भासतां मे ॥४॥
बाहुद्वन्द्वेन रत्नोज्ज्वलयभृता शोणपाणिप्रवाले -
नोपात्तां वेणुनालीं प्रसृतनखमयूखाङ्गुलीसङ्गशाराम् ।
कृत्वा वक्त्रारविन्दे सुमधुरविकसद्रागमुद्भाव्यमानैः
शब्दब्रह्मामृतैस्त्वं शिशिरितभुवनैः सिञ्च मे कर्णवीथीम् ॥५॥
उत्सर्पत्कौस्तुभश्रीततिभिररुणितं कोमलं कण्ठदेशं
वक्षः श्रीवत्सरम्यं तरलतरसमुद्दीप्तहारप्रतानम् ।
नानावर्णप्रसूनावलिकिसलयिनीं वन्यमालां विलोल -
ल्लोलम्बा लम्बमानासमुरासि तव तथा भावये रत्नमालाम् ॥६॥
अङ्गे पञ्चाङ्गरागैतिशयविकसत्सौरभाकृष्टलोकं
लीनानेकत्रिलोकीविततिमपि कृशां बिभ्रतं मध्यवल्लीम् ।
शक्राश्मन्यस्ततप्तोज्ज्वलकनकनिभं पीतचेलं दधानं
ध्यायामो दीप्तरश्मिस्फुटमणिरशनाकिङ्किणीमण्डितं त्वाम् ॥७॥
ऊरू चारू तवोरू घनमसृणरुचौ चित्तचोरौ रमाया विश्र्वक्षोभं विशङ्क्य़ ध्रुवमनिशमुभौ पीतचेलावृताङ्गौ ।
आनम्राणां पुरस्तान्नयसनधृतसमस्तार्थपालीसमुद्ग -
च्छायं जानुद्वयं च क्रमपृथुलमनोज्ञ च जङ्घे निषेवे ॥८॥
माञ्जीरं मञ्जुनादैरिव पदभजनं श्रेय इत्यालपन्तं
पादाग्रं भ्रान्तिमज्जत्प्रणतजनमनोमन्दरोद्धारकूर्मम् ।
उत्तुङ्गाताम्रराजन्नखरहिमकरज्योत्स्रया चाश्रितानां
संतापध्वान्तहन्त्रीं ततिमनुकलये मङ्गलामङ्गुलीनाम् ॥९॥
योगीन्द्राणां त्वदङ्गेष्वधिकसुमधुरं मुक्तिभाजां निवासो
भक्तानां कामवर्षद्युतरुकिसलयं नाथ ते पादमूलम् ।
नित्यं चित्तस्थितं मे पवनपुरपते कृष्ण कारुण्यसिन्धो
हृत्वा निश्शेषतापान् प्रदिशतु परमानन्दसंदोहलक्ष्मीम् ॥१०॥
अज्ञात्वा ते महत्त्वं यदिह निगदितं विश्र्वनाथ क्षमेथाः
स्तोत्रं चैतत्सहस्रोत्तरमधिकतरं त्वत्प्रसादाय भूयात् ।
द्वेधा नारायणीयं श्रुतिषु च जनुषा स्तुत्यता वर्णनेन
स्फीतं लीलावतारैरिदमिह कुरुतामायुरारोग्यसौख्यम् ॥११॥
॥ अति केशादिपादवर्णनं शततमदशकं समाप्तम् ॥
॥ श्रीमन्नारायणीयस्तोत्रं सम्पूर्णम् ॥