असो गौतम पाहे ज्ञानी ॥ तों उद्धरिली आपुली कामिनी ॥ तात्काळ उभा ठाकला येऊनि ॥ वंदी चापपाणि तयातें ॥१॥
श्रीराम उगवतां दिनमणि ॥ हीं चक्रवाकें मिळाली दोन्हीं ॥ असो सकळ ऋषि मिळोनि ॥ शेस भरिती उभयतांची ॥२॥
अहल्या म्हणे हो श्रीरामा ॥ तुज अनंत कल्याण हो सवोत्तमा ॥ हिमनगजामातमनविश्रामा ॥ पूर्णब्रह्मा परात्परा ॥३॥
श्रीरामा सीता स्वयंवरी ॥ तुजचि प्राप्त होईल ते नोवरी ॥ तुजवांचोनि आणिकास न वरी ॥ तुजचि वरील निर्धारें ॥४॥
अहल्या गौतम दोघांजणीं ॥ निजाश्रमीं पूजिला चापपाणी ॥ पुढें श्रीराम आज्ञा घेऊनि ॥ मिथिलेजवळी पातले ॥५॥
शतानंद पुत्र अहल्येचा ॥ तो होय पुरोहित जनकाचा ॥ संग धरोनि श्रीरामाचा ॥ तोही निघाला ते वेळीं ॥६॥
मिथिलेबाहेर उपवनांत ॥ ऋषिसहित राहिला रघुनाथ ॥ तों नगरांतून आली मात ॥ स्वयंवरपणाची तेधवां ॥७॥
उमाकांताचें चाप दारुण ॥ त्यास जो बळिया वाहील गुण ॥ त्यास जानकीपाणिग्रहण ॥ हाचि पण स्वयंवरीं ॥८॥
श्रीराम म्हणे विश्र्वामित्रासी ॥ जानकी जन्म पावली कैसी ॥ पण केला धनुष्यासी ॥ तरी तें चाप कोणाचें ॥९॥
कौशिक सांगे पूर्वकथन ॥ पूर्वीं राजा पद्माक्ष जाण ॥ तेणें कमला करून प्रसन्न ॥ हेंचि वरदान मागीतलें ॥२१०॥
कं माझी कन्या होऊन घरीं ॥ खेळें माझिये निजअंकावरी ॥ मग ते वैकुंठपतीची अंतुरी ॥ काय बोले तेधवां ॥११॥
मी येतां तुझिया मंदिरा ॥ बरें तुज नव्हे नृपवरा ॥ नसतीं विघ्नें येती घरा ॥ विचार बरवा नव्हे हा ॥१२॥
नृप म्हणे निश्र्चयें माझे अंतरीं ॥ माते तूं होय माझी कुमरी ॥ इंदिरा म्हणे स्वामी मुरारी ॥ तया आधीन मी असें ॥१३॥
मग प्रसन्न करूनि श्रीधर ॥ राज पद्माक्ष मागे वर ॥ मज कन्या रमा देईं साचार ॥ ऐकतां मुरहर हांसिन्नला ॥१४॥
मग मातुलिंग फळ दीधलें ॥ तें रायें घरी नवमास ठेविलें ॥ त्यांतून कन्यारत्न निघालें ॥ तेज प्रकटलें असंभाव्य ॥१५॥
वाढतां वाढतां जाहली उपवर ॥ तीस मागों येत बहुत वर ॥ पद्माक्षासी सुख अपार ॥ कन्या सुंदर देखोनि ॥१६॥
ऋृषिगण गंधर्व नृपवर ॥ यक्ष चारण विद्याधर ॥ एकवटले समग्र ॥ पद्माक्षाचे मंदिरीं ॥१७॥
म्हणे पण करीं एक लागवेगीं ॥ कोप चढला पद्माक्षालागीं ॥ म्हणे नभसुनीळता जयाचे आंगीं ॥ त्यास कन्या देईन हे ॥१८॥
ऐकोनि सर्वही कोपले ॥ म्हणती कायरे मिथ्या बोले ॥ एकसरिसे वीर खवळले ॥ युद्ध मांडले असंभाव्य ॥१९॥
अवघ्या राजांसी एकला ॥ पद्माक्ष सप्तदिन भांडला ॥ शेवटीं सर्वी मिळोनि मारिला ॥ पद्माक्षरावो रणामाजीं ॥२२०॥
तों पद्माक्षी ते वेळीं ॥ अग्निकुंडी गुप्त जाहली ॥ पद्माक्षाची संपदा लुटली ॥ ग्राम विध्वंसूनि सर्व गेले ॥२१॥
तया ब्रह्मारण्यामाझारी ॥ पद्माक्षी निघाली कुंडाबाहेरी ॥ रावण विमानरूढ ते अवसरीं ॥ लावण्यसुंदरी देखिली ॥२२॥
देखोन सौंदर्य रूपडें ॥ रावणाची उडी पडे ॥ यरी यज्ञकुंडामाजी दडे ॥ रावणें कुंड विझविलें ॥२३॥
तेथें खणितां बहुत यत्नें ॥ त्यासी सांपडलीं पांच रत्नें ॥ घरा आणिलीं दशाननें ॥ संदुकेमाजी ठेविली ॥२४॥
मग एकांतींचें अवसरीं ॥ रावण सांगे मंदोदरी ॥ अमोल्य रत्नें पृथ्वीवरी ॥ तुजालागीं सुंदरी आणिली ॥२५॥
धांवोनी मंदोदरी उचली पेटी ॥ तंव ते न ढळेचि तये गोरटी ॥ हांसोन दशवक्र शेवटीं ॥ आपण उठे उचलावया ॥२६॥
तंव ती न ढळेचि विसांकरीं ॥ आश्र्चर्य झालें ते अवसरी ॥ प्रधान आणि मंदोदरी ॥ पेटी उघडिती तेधवां ॥२७॥
तंव षण्मासांचे कन्यारत्न ॥ देखता होय दशानन ॥ मंदोदरी म्हणे हें विघ्न ॥ राया घरासी आणिलें ॥२८॥
जो मायार्णवावेगळा ॥ चैतन्यदेही घनसांवळा ॥ त्यासीच हे घालील माळा ॥ इतरां ज्वाळा अग्नीची हे ॥२९॥
इणें निर्दाळिला पद्माक्ष नृपवर ॥ बहु रायांचा केला संहार ॥ ही येथें असतां साचार ॥ लंकापुर नुरेचि ॥२३०॥
दशानना हें परम विघ्न ॥ इजसी आधीं बाहेर घालीं नेऊन ॥ मग बोलाविले सेवक जन ॥ संदुक मस्तकीं दीधली ॥३१॥
पेटी उचलिली ते अवसरीं ॥ हळूच आंतून शब्द करी ॥ मी आणिक येईन लंकापुरीं ॥ रावण सहपरिवारीं वधावया ॥३२॥
ऐकोनियां ऐसें वचन ॥ रावणाचें दचकलें मन ॥ म्हणे इचा आतां वध करीन ॥ मयजा चरण धरी मग ॥३३॥
चरणीं दृढ ठेवोनि माथा ॥ म्हणे पुढील विघ्नें आतांचि कां आणितां ॥ मग शांत केलें पौलस्तिसुता ॥ सकळीं मिळूनि तेधवां ॥३४॥
रावण सांगे सेवकासी ॥ जनकराजा आहे मिथिलेसी ॥ त्याचिया गांवावरी हे विवसी ॥ धाडी नेऊन घाला रे ॥३५॥
मग रातोरातीं तात्काळीं ॥ पेटी पुरिली मिथिलेजवळी ॥ तें शेत कोणे एके काळीं ॥ जनकें ब्राह्मणासी दीधलें ॥३६॥
पद्माक्ष नृप पूर्वींचा पूर्ण ॥ पुन्हां अवतरला तो ब्राह्मण ॥ रायें वेदवक्ता म्हणोन ॥ क्षेत्रदान दीधलें ॥३७॥
सुमुहूर्त पाहोनि सुंदर ॥ ब्राह्मणें जुंपिला नांगर ॥ नांगरादांती परिकर ॥ पेटी अकस्मात लागली ॥३८॥
ब्राह्मण सत्यसन्मार्गी ॥ पेटी उचलिली लागवेगीं ॥ मग दाखविली जनकालागीं ॥ म्हणे राया ठेवणें घेईं आपुलें ॥३९॥
राव म्हणे काय आहे भीतरी ॥ विप्र म्हणे मी नेणें निर्धारीं ॥ जनकराजा आश्र्चर्य करी ॥ पेटी उघडिली तेधवां ॥२४०॥
भोंवतें प्रधान पाहती सकळी ॥ तों पांच वर्षांची कन्या देखिली ॥ असंभाव्य प्रभा पडली ॥ आश्र्चर्य वाटलें सकळिकां ॥४१॥
जनकास उपजला स्नेहो ॥ म्हणे स्वामी हे कन्यारत्न मज द्या हो ॥ ब्राह्मण म्हणे महाबाहो ॥ तुझीच कन्या हे निर्धारें ॥४२॥
ऐसी ते जनकात्मजा सुंदर ॥ सकळ सौंदर्याचें माहेर ॥ जनकरायासी सुख अपार ॥ म्हणे इंदिरासाचार आली हे ॥४३॥
एकवीस वेळां निःक्षत्री ॥ परशुरामें केली धरित्री ॥ सहस्रार्जुन वधोनि क्षणमात्रीं ॥ सूड घेतला रेणुकेचा ॥४४॥
त्र्यंबकधनुष्य घेऊन हातीं ॥ आला जनकाचे गृहाप्रति ॥ षोडाशोपचारें जनक नृपति ॥ भार्गवरामासी पूजितसे ॥४५॥
भोजनास बैसले गृहांतरीं ॥ शिवधनुष्य ठेवूनि बाहेरी ॥ तों जानकीनें ते अवसरीं ॥ घोडें केलें धनुष्याचें ॥४६॥
परशुराम भोजन करूनि ॥ सभेंत बैसला येऊनि ॥तों कोदंड न दिसे नयनीं ॥ भार्गव मनीं क्षोभला ॥४७॥
म्हणे गजभारीं न लोटे धनुष्य ॥ त्याचा कोणीं केला अभिलाष ॥ परशुराम आणि मिथिलेश ॥ द्वाराबाहेर जों आले ॥४८॥
तों कोंदडाचें घोडें करूनि ॥ झ्यां झ्यां म्हणोनि ओढी मेदिनीं ॥ परशुरामें तें देखानि ॥ अंगुळी वदनीं घातली ॥४९॥
पिता देखानि जनकबाळी ॥ कोदंड सांडोनियां पळाली ॥ धनुष्य पडलें ते स्थळीं ॥ तें न ढळेचि कवणातें ॥२५०॥
वीर लाविले प्रचंड ॥ परी नुचलेचि कोदंड ॥ भार्गव म्हणे हें वितंड ॥ सीतवेगळें उचलेना ॥५१॥
मग जनक म्हणे कुमारी ॥ मागुतीं चापातें घोडें करीं ॥ सीतेनें बैसोनि झडकरीं ॥ पूर्वस्थळासी आणिलें ॥५२॥
मग बोले फरशधर ॥ आमुचें अवतारकृत्य जाहलें समग्र ॥ मग तेथें धनुष्य ठेवूनि साचार ॥ जनकाप्रति बोलतसे ॥५३॥
आतां राया हाचि पण ॥ जो या धनुष्या वाहील गुण ॥ त्यासी सीतेसी पाणिग्रहण ॥ हा तूं पण करीं मिथिलेशा ॥५४॥
ऐसें सांगोन जनकासी ॥ भार्गव गेला बदरिकाश्रमासी ॥ विश्र्वामित्र सांगे श्रीरामासी ॥ पूर्व कथा ऐसी हे ॥५५॥
कौशिक म्हणे श्रीरामा ऐके ॥ तुझें चरित्र तुज ठाऊकें ॥ परी बोलविसी आमुच्या मुखें ॥ जाणोनियां सर्वही ॥५६॥
रामविजय ग्रंथ सुंदर ॥ पुढें अष्टमाध्यायीं सीतास्वयंवर ॥ जेथें श्रीराम विजयी साचार ॥ त्याविण आणिका न वरीच ॥५७॥
ब्रह्मानंदा रघुवीरा ॥ कमलोद्भवजनका श्रीधरवरा ॥ पुराणपुरुषा परात्परा ॥ अक्षय कीर्तन दे तुझें ॥२५८॥
स्वस्ति श्रीरामविजयग्रंथ सुंदर ॥ संमत वाल्मीकनाटकाधार ॥ सदा परिसोत श्रोते चतुर ॥२५९॥
सप्तमोऽध्याय गोड हा ॥७॥ ॥