नमो आदिपुरुषा अव्यक्ता । सच्चिदानंदा गुणातीता । विश्वात्मका सदोदिता । नमो अच्युता अव्यया तुज ॥१५॥
तूं योगीजनां अगोचर । वेदशास्त्रां नकळे पार । भक्तजनासी प्रियकर । दिधला चरणादर निजसेवे त्वां ॥१६॥
हरिचरणसेवेपरता । ठाव नाही परमार्था । मिथ्या मोक्षसायुज्यता । ह्नणती लाता हरिभक्त पैं ॥१७॥
हाती जोडल्या हरिचरण । भक्तां नाही जन्ममरण । यापरता परमार्थ कोण । अभाग्य जन नमानिती हें ॥१८॥
थिजलें विघरलें तूप देख । तैसें सगुणनिर्गुंण दोन्ही एक । हे स्वयें जाणती हरिसेवक । नेणती नास्तिक वेदबाह्य जे ॥१९॥
सर्वांभूतीं वासुदेव । स्वतः सिद्ध असतां स्वयमेवः हा भेदवाद्यां नुपजे भाव । हदयस्थ देव दुणाविला स्वयें ॥२०॥
भेदवादी अभेदवादी । वंदी अथवा जो कां निंदी । तो भगवद्रूपचि त्रिशुद्धी । हें सवेंचि विधी अनन्यभक्तां ॥२१॥
भावें हरिभक्ति करितां । भेदी प्रकटे अभेदता । भक्तांसी नित्यमुक्तता । भावें भजतां हरिचरणीं ॥२२॥
ज्ञानाभ्यासी विषय त्यागिती । त्यागिती ते अतिदुःख पावती । भक्त विषय भगवंतीं अर्पिती । तेव्हांचि ते होती नित्यमुक्त ॥२३॥
ऐसें उल्हासें रमा बोले पूर्ण । माझा सदगुरु स्वये नारायण त्याचे सेवितां सदभावें चरण । स्वयें ब्रह्मज्ञान पायां लागे ॥२४॥
यापरी रमा आपण । आनंदें गाय हरीचे गुण । हेंही करावया गुणवर्णन । तो रमारमण वाचा वदवी ॥२५॥
सांडूनिया अहंमती । रमा करी साकारस्तुती । देव संतोषला निजात्मस्थिती । यालागीं श्रीपती बोलिजे त्यातें ॥२६॥
श्रियेची जे निजस्थिती । तिसी चाळविता निजात्मशक्ती । यालागीं त्यातें श्रीपती । वेदशास्त्रार्थी बोलिजे ॥२७॥
न भागतां भक्तांची आर्ती । निवारी निजांगें कृपामूर्ती । यालागी त्यातें सात्वतपती । सज्ञान बोलती सदभावें पां ॥२८॥
याज्ञिक यागहोम करितां । कल्पनेसारिखें फळदाता । यालागीं यज्ञपति तत्त्वतां । होय बोलता श्रीव्यास ॥२९॥
जग सृजुनी प्रतिपाळिता । शेखीं उदरीं सामाविता । एवढी सत्ता श्रीभगवंता । यालागीं तत्त्वतां जगत्पती होय ॥३०॥
ऐसा भक्तपती श्रीपती । यज्ञपति आणि जगत्पती । भक्तांसमान वैकुंठपती । देखे प्रजापती टवकारला ॥३१॥
मागें बोलिले भगवदभक्त । जे भजनभावें नित्यमुक्त । ते हरिलागीं प्रिय सात्वत । ब्रह्मा देखत पार्षदगण ॥३२॥