बोलणें तेंचि अबोल । अबोल बोल तो सखोल ॥
सखोलाचे जी अमोल । झालें पाहिजे ॥१२१॥
अमोल मोल तो अनुभव । यया व्यतिरिक्त सर्व वाव ॥
ब्रह्मसुखाचा गौरव । ज्ञप्तिमात्रें ॥१२२॥
ज्ञप्तिमात्राचें जें सुख । त्यासी स्तविती ब्रह्मादिक ॥
वेदशास्त्रासी हरिख । वक्तृत्वाचा ॥१२३॥
जें जें वक्तृत्व बोलावें । ज्ञान अबाधित व्हावें ॥
एकनिष्ठेंने करावें । सदगुरुस्तवन ॥१२४॥
सदगुरुस्तवन परमशुद्ध । हाचि पूर्णत्वाचा बोध ॥
माझा मजलागीं आनंद । झाला स्वामी ॥१२५॥
आनंदाचाचि उद्गार । ज्ञानकांडाचा विचार ॥
बोल बोलतां मधुर । अमृतवाणी ॥१२६॥
अमृतश्राव श्रवणीं पडे । नेत्रद्वाराची कवाडें ॥
उघडोनि पैलीकडे । जाऊं आतां ॥१२७॥
जाणें काय दूर आहे । ध्यानमात्रें समीप लाहे ॥
स्वसंवेद्य वस्तू पाहे । आपुले दृष्टीं ॥१२८॥
आपुले दृष्टीचें देखणें । दृष्टीविरहित वर्तणें ॥
सालंकृत विराजमाने । तेचि वस्तू ॥१२९॥
वस्तुलाभचि सकळ । विस्तारिला प्रांजळ ॥
आनंदकंदाचें मूळ । मूळारंभीं ॥१३०॥