अद्वैत वाक्यासी बोलावें । तेव्हां निः संदेह कैसें व्हावें ॥
आत्मनिष्ठेंचें करावे । कर्तृत्व काई ॥५१॥
आत्मनिष्ठ तो स्वानंद । यदर्थी स्वात्मसौख्यबोध ॥
तेनें निरसे अहंद्वंद्व । वस्तु संनिध सर्वस्वे ॥५२॥
आत्मा आत्मत्वीं मुसावे । तेणें आनंदा आनंद पावे ॥
मग निजवृत्तीचे ठेवे । आपेआप उमटती ॥५३॥
निजवृत्तीसी आकार कैचा । तैसा निराकार साचा ॥
जाणीव मात्र सर्वाचा । ऐक्यभावो ॥५४॥
जेथें जाणीव मुळींच नाहीं । तेथे शब्द बोलों कांहीं ॥
सदगुरुसत्तेचे प्रवाही । पडलों पाही यदर्थ ॥५५॥
सदगुरुसत्ता ज्ञानसिंधु । ओंकारमात्र कृतार्थ बोधु ॥
ओंकाराचा लागला छंदु । ओंकार बिंदु ते तुर्या ॥५६॥
ते तुर्या मातृजननी । अंबा रेणुका भवानी ॥
तियेचा वरदपुत्र होऊनी । सौख्यासनीं बैसलों ॥५७॥
सदगुरुपादुकेचें ध्यान । मातृकालयीं करी स्त्रान ॥
मूळ ओंकारदर्शन । त्रिगुणशून्य तत्साक्षी ॥५८॥
अपक्क अमृत फळ देखिलें । जें पक्कतेसी नाहीं आलें ॥
तें पक्क झालिया भलें । स्वादिष्ट बोलें बोलती ॥५९॥
एक तुर्या द्विधा झाली । उभयनेत्रीं प्रसवली ॥
एवढी जगाची माउली । त्रैलोक्य व्याली क्षणार्धे ॥६०॥