चकाके ’चुनी’ मुदीवरची, चांदणी तसलिच नवलाची !
साज नव तेजाचा करुनी लखाके किति कोमल किरणी
तिचे ते उदित तेज पिउनी जनवन गेले वहकोनी !
प्रौढपण निज निपत त्यजुनि बनली पोरच जणु धरणी !
गिरि गंभीरपणा त्यजुनी पाहतो शिर वरवर करुनी.
नेत्रपुट तृण झटपट मिटुनि खिळले चुळबुळ विसरोनी.
खगगण शब्दविषय फितुनी गेले ठायिच विरघळुनी !
जटिल वनदेव बावचळुनी भ्रमे वनि शमदम गमवोनी !
कुठे तो स्वर्ग, कुठे धरणी ! चांदणी त्यांची नच कोणी !
मग ही ह्रदयंगम करणी काय ये ’निष्कारण’ घडुनी ?
कर्कश शुष्क तर्कनिपुण प्राज्ञवर पंडित परिपूर्ण
मात्र हे विशाळ ’मणिगोटे’ भिजले नच सद्रसलोटे !
नजर न त्यांचेवर ठरते, उरावर जड दडपण पडते.
गहन विद्वत्ता परितापे प्राकृत जग थरथर कापे !
सुंदर मंजुळ मधु मृदुल भूतिबलमुदमंगल-मूल
भावमय सत्चित जग असले, त्यास हे प्रज्ञाघन मुकले.
चमक गे तारे ! तू गगनि आपुल्या शीतळ किरणांनी
शान्त सम शुद्ध तुझे तेज, रुक्ष जीवन रंगवि सहज.
खाच निज ह्रदय साच करुनी गाडिला जगदीश्वर ज्यांनी,
तुज ते ’अल्पतेज’ म्हणती, क्षुद्रपण उघडे निज करिती !
उंच अति-मनुजशिरावरती असे तव सतत सहज वसती.
तेज-अभिषिक्त ज्यांस करिते, तयांचे स्वय्म समर्थन ते
प्रौढपण मज निज विसरू दे, दिव्य तव तेज तेजी मिसळू दे;
शुद्ध अद्भुतरस उसळू दे, जगज्जीवन जगि कवळू दे.
काव्यगगनांगणगत नवल ’बालकवि’ तारा अति विमल.
हाहि सरसोज्ज्वल कविताही जीव मम बुडवी सुखडोही !