श्रीदत्तात्रेयाचीं पदे - संग्रह ४

३१. धांव धांव दत्ता किती बाहूं आतां । चैन नसे चित्ता येईं वेगीं ॥१॥
येई वेगीं दत्ता तूंचि माता पिता । आन नसे त्राता कोणी जगीं ॥२॥
जगीं माय बाप तूंचि सखा कृप । स्वस्वरूपीं थाप बाळ तुझें ॥३॥
बाळ तुझें माई अंकावरीं घेईं । बोधस्तन देईं मुखीं माझ्या ॥४॥
मुखीं माझ्या शोष पडतो विशेष । प्रेमरस धीश पाजीं ‘रङ्गा’ ॥५॥

३२. धेनु जेवीं वत्सा धांव दत्ता तैसा । तुजविण कैसा राहूं जगीं ॥१॥
कोठें जाऊं आतां कोण करी शांता । तुजविण त्राता आन नसे ॥२॥
येईं येईं दत्ता पतितोद्धर्ता । भवभयहर्ता तूंचि माझा ॥३॥
नको पाहूं अंत सदया अनंत । उद्धरीं हा जंत ‘रङ्ग’ तोका ॥४॥

३३. चला चला हो माहुरीं । भक्तजनांचे माहेरीं ॥१॥
माता रेणुकेचें स्थान । तेथे वसे दत्त जाण ॥२॥
करी भक्तांचा सांभाळ । द्वैत येऊं नेदी काळ ॥३॥
‘रंग’ म्हणे काळ गेला । हाता फिरोनी न आला ॥४॥

३४. चला चला रेवातटीं । अनसूया ती गोमटी ॥१॥
असे आश्रम पावन । होत नेत्र-संतर्पण ॥२॥
जरा मृत्यु दूर जाती । मोक्ष लागे बळें पाठीं ॥३॥
‘रंग’ माया भ्रम नासे । पूर्ण ब्रह्म दत्त दिसे ॥४॥

३५. ऐसें कैसें केलें देवा । घडली नाहीं कांहीं सेवा ॥१॥
नाहीं देहाची ह्या चाड । जावो अथवा राहो द्वाड ॥२॥
परी पडो न विसर । हेंचि मागों दिगंबर ॥३॥
चरण विसंबो ना क्षण । ‘रंग’ राहो निर्मळ मन ॥४॥

३६. देखियला. हो, आम्हीं पाहियला हो । पूर्णनंदकंद विवुधवंद्य गुरु हो ॥ आम्हीं पाहियला हो ॥धृ०॥
सदयह्रदय अत्रितनय । कलिकृत बहु पाहुनि अनय ॥ सुजनअवनिं अवनिं सदय । यतिरूपें प्रगटला हो ॥आम्हीं०॥१॥
कोटिमदनविहित वदन । मंदहसित कुंदरदन ॥ अमल-कमलदल-सुनयन । लसित सतत माळ गाळां हो ॥आम्हीं०॥२॥
भस्मभूषित सकळ अंग । दुकुल अरुणसम सुरंग ॥ पदनत-अघ करुनि भंग । अर्पि सुखद आत्मकला हो ॥आम्हीं०॥३॥
श्रीनृसिंह सरस्वती । स्तवनिं चकित वेदमति ॥ गंगाधरतनया प्रीतिं । ह्रत्कमलीं पूजियला हो ॥आम्हीं०॥४॥

३७. श्रीगुरु औदुंबरीं । पाहिले, नरहरि औदुंबरीं ॥धृ०॥
दंड-कमंडुली करीं विराजित । पाहिले, नरहरि०॥१॥
धर्मरक्षण करावयास्तव । मानववपु आदरी ॥ पाहिले, नरहरि०॥२॥
गंगाधरात्मज तत्पदकमलीं । लागला भ्रमरापरी ॥ पाहिले, नरहरि०॥३॥

३८. शोभे मुकुटु शिरीं या रे । सुरनरवर दिप्पळे या । दलितनेत्रमुखाब्जिं साजती अधर सुरगित निरूपमवरि । दंतकिरण राजतिया । अखिल दीप्ति भवतम पळिनेलें । मुनि वेधले; इतरें न रमती, येकैक देव त्रिदेव सोडूनि; । येकैके देव स्वसुख सांडुनि; येकैके देव जीवदान देउनि; । सकळ देव सेविति या; आनंदरूप श्रीदत्तु बा रे ॥(दासोपंत)

३९. बहुतां दिवसां हा दिनु ऐसा देखिला नयनीं रे । दत्ता ! तुझें स्वरूप अगम्य प्रकट जालें त्रिभुवनीं ॥१॥धृ.॥
नवल ! नवल ! रे ! तापस हो ! अत्रीचें तप कैसें? येसणें निधान साधिलें परब्रह्म अनायासें ॥छ॥
देवांचा दे ॐ देहीं सर्वां योगिया आधारु रे । अवधूतु आत्माराम प्रगटु जाला दिगंबरू ॥२॥(दासोपंत)

४०. किरणीं जळकल्लोळ गमतां मृगें लांचवलीं रे । सेखीं वा ॐ; ते कैसी? दुराशा कवळली रे ? ॥धृ०॥
नवल ! नवल ! रे ! सुजाण हो; संसारिक हें तैसें, जन हे जनासी नोळखे; वृथा ममतेचें पीसें ॥१॥
गुरुवचनावरि सावधु हो ! पां ! साच तेचीं विचारीं रे ! जन साच तें । दिंगबरें तूटें भ्रमु; न धरीं शरीरीं ॥२॥(दासोपंत)