सान्द्रानन्दावबोधात्मकमनुपमितं कालदेशावधिभ्यां
निर्मुक्तं नित्यमुक्तं निगमशतसहस्त्रेण निर्भास्यमानम् ।
अस्पष्टं दृष्टमात्रे पुनरुरुपुरुषार्थात्मकं ब्रह्मतत्त्वं
तत्तावद्भति साक्षाद् गुरुपवनपुरे हन्त भाग्यं जनानाम् ॥१॥
एवं दुर्लभ्यवस्तुन्यपि सुलभतया हस्तलब्धे यदन्यत्
तन्वा वाचा धिया वा भजति बत जनः क्षुद्रतैव स्फुटेयम् ।
एते तावद् वयं तु स्थिरतरमनसा विश्वपीडापहत्यै
निश्शेषात्मानमेनं गुरुपवनपुराधीशमेवाश्रयामः ॥२॥
सत्त्वं यत्तपराभ्यामपरिकलनतो निर्मलं तेन तावद्
भूतैर्भूतेन्द्रियैस्ते वपुरिति बहुशः श्रूयते व्यासवाक्यम् ।
तत्स्वच्छत्वाद्यच्छादितपरसुखचिद्गर्भनिर्भासरूपं
तस्मिन् धन्या रमन्ते श्रुमिमतिमधुरे सुग्रहे विग्रहे ते ॥३॥
निष्कम्पे नित्यपूर्ण निरवधिपरमानन्दपीयूषरूपे
निर्लीनानेकमुक्तावलिसुभगतमे निर्मलब्रह्मसिन्धौ ।
कल्लोलोल्लासतुल्यं खलु विमलतरं सत्त्वमाहुस्तदात्मा
कस्मान्नो निष्कलस्त्वं सकल इति वचस्त्वत्कलास्वेव भूमन् ॥४॥
निर्व्यापारोऽपि न्किरणमज भजसे यत्क्रियामीक्षणाख्यां
तेनैवोदेति लीना प्रकृतिरसतिकल्पापि कल्पादिकाले ।
तस्याः संशुद्धमंशं कमपि तमतिरोधायकं सत्त्वरूपं
सत्वं धृत्वा दधासि स्वमहिमविभवाकुण्ठवैकुण्ठरूपम ॥५॥
तत्ते प्रत्यग्रधाराधरललितकलायावलीकेलिकारं लावण्यस्यैकसारं
सुकृतिजनदृशां पूर्णपुण्यावतारम् ।
लक्ष्मीनिश्श्ङ्कलीलानिलयनममृतस्यन्दसंदोहमन्त -
स्सिञ्चत्संचिन्तकानां वपुरनुकलये मारुतागारनाथ ॥६॥
कष्टा ते सृष्टिचेष्टा बहुतरभवखेदावहा जीवभाजा
मित्येवं पूर्वमालोचितमजित मया नैवमद्याभिजाने ।
नो चेज्जीवाः कथं वा मधुरतरमिदं त्वद्वपुश्र्चिद्रसार्दं
नेत्रैः श्रोत्रेश्र्च पीत्वा परमरससुधाम्भोधिपूरे रमेरन् ॥७॥
नम्राणां संनिधत्ते सततमपि पुरस्तैरनभ्यर्थितान
प्यर्थान् कामानजस्त्रं वितरति परमानन्दसान्द्रां गतिं च ।
इत्थं निश्शेषलभ्यो निरवधिकफलः पारिजातो हरे त्वं
क्षुद्रं तं शक्रवाटीद्रुममभिलषति व्यर्थमर्थिव्रजोऽयम् ॥८॥
कारुण्यात् काममन्यं ददति खलु परे स्वात्मदस्त्वं विशेषा
दैश्र्वर्यादीशतेऽये जगति परजने स्वात्मनोऽपीश्र्वरस्त्वम् ।
त्यय्युच्चैरारमन्ति प्रतिपदमधुरे चेतनाः स्फीतभाग्यासत्वं
चात्माराम एवेत्यतुलगुणगणाधार शौरे नमस्ते ॥९॥
एैश्र्वर्य शंकरादीश्र्वरविनियमनं विश्र्वतेजोहराणां
तेजस्संहारि वीर्यं विमलमपि यशो निःस्पृहैश्र्चोपगीतम् ।
अङ्गसङ्ग सदा श्रीरखिलविदसि न क्वापि ते सङ्गवार्ता
तद्वातागारवासिन् मुरहर भगवच्छब्दमुख्याश्रयोऽसि ॥१०॥
॥ इति भगवन्महिमानुवर्णनं प्रथमदशकं समाप्तम् ॥