श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसीतारामचंद्राभ्यां नमः ॥
जयजय निगमागमतनू अखिला ॥ वृंदारकवंद्या अजित अमला ॥ असुरसंहारणा परम मंगला ॥ अचळ अढळ अविनाशा ॥१॥
मन्मथवारणविदारक मृगेंद्रा ॥ क्रोधजलदविदारक समीरा ॥ मदतमनाशक भास्करा ॥ परात्परा परमानंदा ॥२॥
मत्सरतृणदाहका वैश्वानरा ॥ मायाचक्रचाळका विश्वंभरा ॥ दंभनगच्छेदका वज्रधरा ॥ भूमिजावरा भयनाशना ॥३॥
अहंद्विपंचमुखदर्पहरणा ॥ मोहघटश्रोत्रसंहारणा ॥ शोकशक्रजितगर्वविदारणा ॥ ऊर्मिलारमणाग्रजा श्रीरामा ॥४॥
तंव कृपेच्या समस्त ॥ संपत आला रामविजय ग्रंथ ॥ शेवटींचा अध्याय रसभरित ॥ वदवीं कैसा असे तो ॥५॥
गतकथाध्यायीं ॥ निरूपण ॥ संपले लहुकुशाख्यान ॥ जानकी आणूनियां यज्ञ ॥ अश्वमेघ संपविला ॥६॥
याउपरी एके दिनीं ॥ सिंहासनी बैसला कोदंडपाणी ॥ बंधुवर्ग कर जोडूनी ॥ स्वस्थानीं उभे राहिले ॥७॥
तों कृतांतभगिनीतीरवासी ॥ द्विज प्रजा पातल्या वेगेंसी ॥ जैसे सुर क्षीरसागरासी ॥ जाती गाऱ्हाणें सांगावया ॥८॥
तंव भक्तजनसभाभूषित ॥ मुक्तमंडपीं बैसला रघुनाथ ॥ जो कोटि कंदर्पांचा तात ॥ दीनबंधु गुणसिंधु ॥९॥
दूत जाणविती रघुराया ॥ प्रजानन आले भेटावया ॥ येऊं द्या म्हणे लवलाह्या ॥ कोणी पीडिल्या माझ्या प्रजा ॥१०॥
तों मुक्तमंडपासमोर ॥ पातले तेंव्हा प्रजांचे भार ॥ करूनियां जयजयकार ॥ नमस्कार सर्व घालिती ॥११॥
उभे ठाकले समोर ॥ भ्रूसंकेतें विचारी जगदोद्धार ॥ म्हणती यमुनातीरीं क्रूर ॥ महालवणासुर माजला ॥१२॥
महापातकी अत्यंत क्रूर ॥ मुरदैत्याचा कुमर ॥ भानुजेचें पैलतीर ॥ तेथें असुर असे सदा ॥१३॥
प्रजा गाई आणि ब्राह्मण ॥ चांडाळ भक्षितो नित्य मारून ॥ रघुराया तयासी वधून ॥ समस्त जन सुखी करी ॥१४॥
ऐसें ऐकतां कोदंडपाणी ॥ कोदंड आणवी तयेक्षणीं ॥ आरक्तता उदेली नयनी ॥ क्रोध मनीं न सांवरे ॥१५॥
तों शत्रुघ्न पुढें येऊनी ॥ मस्तक ठेविलें श्रीरामचरणीं ॥ म्हणे मज आज्ञा दीजे ये क्षणीं ॥ लवणासुर वधावया ॥१६॥
घेऊनियां चतुरंग दळ । वेगें जाय म्हणे तमालनीळ ॥ लवणासुर वधोनि तत्काळ ॥ प्रजा सुखें राखिजे ॥१७॥
मंत्रशक्ति दिव्य बाण ॥ बंधूस देत रघुनंदन ॥ सीतावधाचे चरण वंदोन ॥ वीर शत्रुघ्न चालिला ॥१८॥
संग्रामसंकेतभेरी ॥ सेवकीं ठोकिल्या ते अवसरीं ॥ तीन अक्षौहिणी दळ बाहेरी ॥ परम वेगें निघालें ॥१९॥
नौका आणूनिया अपार ॥ भानुकन्येचें लंघिले तीर ॥ तो चहूंकडून अपार ॥ ऋषीश्वर पातले ॥२०॥
ऋषी म्हणत हा दैत्य दारुण ॥ पूर्वीं मांधात राजयासी मरण ॥ हस्तें याच्या आलें जाण ॥ बळेंकरून नाटोपे ॥२१॥
शत्रुघ्न बोले तेव्हां वचन ॥ याचें सांगा कैसे मरण ॥ ऋषी म्हणती उमारमण ॥ येणें पूर्वीं आराधिला ॥२२॥
शंकरें स्वहातींचा दिधला शूळ ॥ तेणें बळें संहारीं विश्व सकळ ॥ तरी तो शूळ घेतां तत्काळ ॥ मरण त्यास तेणेंचि पैं ॥२३॥
तो शूळ ठेवूनियां मंदिरीं ॥ आहारालागी हिंडे दिवस रात्रीं ॥ श्वापदें गोब्राह्मण मारी ॥ शोधूनियां साक्षेपें ॥२४॥
तरी तो काळ साधून ॥ आधीं घ्यावें तयाचें दर्शन ॥ शूळ हातीं चढतांचि पूर्ण ॥ बळ क्षीण नव्हे तयाचें ॥२५॥
त्याचिया भयेंकरून ॥ ओस पडिलें मथुरापट्टण ॥ तें शत्रुघ्नें ओलांडून ॥ काळ साधून चालिला ॥२६॥
लवणासुर नसतां सदनीं ॥ मंदिर तयाचे पाहे उघडोनी ॥ तो शुळ ठेविलासे पूजोनी ॥ उचली तेक्षणीं दाशरथी ॥२७॥
शूळ घेऊनि कैकयीनंदन ॥ दळभारेंसी सिद्ध पूर्ण ॥ उभा ठाकला तों लवण ॥ वनींहून परतला ॥२८॥
गाई ब्राह्मण मारून ॥ प्रेतभार मस्तकीं घेऊन ॥ तों वेष्टिलें देखे सदन ॥ मानववीरदळेंसी ॥२९॥
नयनीं देखतां मानवभार ॥ परम आनंदला लवणासुर ॥ म्हणे ईश्वर मज आहार सदाप्रति पाठविला ॥३०॥
कृतावंत हाक फोडूनी ॥ लवणें शत्रुघ्नासी देखोनी ॥ परम क्रोधें आला धांवूनी ॥ तों शूळ हिरोनी नेलासे ॥३१॥
मग क्रोधावला दारुण ॥ म्हणे तूं मनुष्याचा नंदन ॥ तुज मारून अयोध्यापट्टण ॥ क्षणमात्रें घेईन आतां ॥३२॥
माझा मातुल रावण ॥ रामें मारिला कपटेंकरून ॥ परी त्या राघवासी वधून ॥ सीता आणीन बळेंचि ॥३३॥
तुम्हां चौघांस मारून ॥ मातुळाचा सूड घेईन ॥ आजि प्रथम अवदान ॥ तुझें घेईन शत्रुघ्ना ॥३४॥
लवणासी म्हणे शत्रुघ्न ॥ मशका तुज येथेंच वधीन ॥ जैसा मारावया मत्कुण ॥ उशीर कांही न लागेचि ॥३५॥
वृक्ष उपटोनि सत्वर ॥ वेगीं धांवला लवणासुर ॥ तों शत्रुघ्नें सोडिला शर ॥ चापावरी लावूनियां ॥३६॥
तेणें तो वृक्ष छेदिला ॥ असुरें पर्वत भिरकाविला ॥ तोही कैकयीनंदनें फोडिला ॥ क्षणमात्र न लागतां ॥३७॥
कोट्यानकोटी बाण ॥ शत्रुघ्नें मोकलिले दारुण ॥ परी तो न मानीच लवण ॥ बाण तृणवत तयासी ॥३८॥
जैसा कां वर्षे घन ॥ तैसे टाकी वृक्ष पाषाण ॥ ते बाण वरी फोडोन ॥ वीर शत्रुघ्न टाकीतसे ॥३९॥
मग शत्रुघ्नें तये वेळां ॥ बाण विचारून काढिला ॥ जो कमळासनें निर्मिला ॥ मधुकैटभवधालागीं ॥४०॥
विधीनें तो बाण तत्वतां ॥ रघुपतीसी दिधला होता ॥ तो लवणवधासी निघतां ॥ रामें दिधला शत्रुघ्ना ॥४१॥
तो बाण शत्रुघ्नें योजिला ॥ जैसी प्रकटली प्रळयचपळा ॥ तैसा चापापासोनि सुटला ॥ वेगें आला लवणावरी ॥४२॥
तेणें डळमळिलें भूमंडळ ॥ देवांस विमानीं सुटला पळ ॥ वज्रें चूर्ण होय अचळ ॥ तैसा हृदयीं भेदला ॥४३॥
मेरूवरूनि पडे ऐरावत ॥ तैसा जाहला असुरदेहपात ॥ प्राण निघोनि गेला त्वरित ॥ पडिले प्रेत धरणीवरी ॥४४॥
विजयी जाहला शत्रुघ्न ॥ सुमनें वर्षती सुरगण ॥ तत्काळ मथुरापट्टण ॥ प्रजा नेऊन भरियेले ॥४५॥
जैसें अयोध्यापुर सुंदर ॥ तैसेंच मथुरा जाण नगर ॥ देश भरला समग्र ॥ दुःख दरिद्र पळालें ॥४६॥
जय पावला शत्रुघ्न ॥ कळलें रघुपतीस वर्तमान ॥ छत्र चामरादि संपूर्ण ॥ राजचिन्हें पाठविली ॥४७॥
शत्रुघ्नावरी धरून छत्र ॥ केला मथुरेचा नृपवर ॥ समुद्रापर्यंत समग्र ॥ देश तयासी दीधला ॥४८॥
तों अयोध्येमाजी ते वेळें ॥ एक नवल परम वर्तले ॥ एकादश सहस्र वर्षे केले ॥ अयोध्येचें राज्य श्रीरामें ॥४९॥
रामराज्यामाजी मृत्य ॥ अकाळीं नसेच सत्य ॥ तंव तेथे एक ब्राह्मणसुत ॥ मरण अकस्मात पावला ॥५०॥