त्यावरी सत्यलोकनायक ॥ तेणें देखोन रावणांतक ॥ त्यास भासला हा माझा जनक ॥ क्षीराब्धिवासी जगदात्मा ॥१॥
इंद्रासी वाटलें ते अवसरीं ॥ पाठिराखा आमचा कैवारी ॥ ऋषि भाविती अंतरीं ॥ आराध्य दैवत आमुचें ॥२॥
कोटी कंदर्पांचा जनिता ॥ ऐसें सुरगण भाविती तत्वतां ॥ पूर्ण ब्रह्म हें तद्भक्तां ॥ हृदयीं भासलेसें ते काळीं ॥३॥
असो सदाशिव देखोनी ॥ सीतानाथ आनंदला मनीं ॥ आसन सोडूनि चापपाणी ॥ सामोरा पुढें धांवत ॥४॥
त्रिपुरारीच्या चरणांवरी ॥ नमर जों करी रावणारि ॥ तों शिवें धरूनि वरच्यावरी ॥ दृढ हृदयीं आलिंगिला ॥५॥
श्रीराम जीमूतनीलवर्ण ॥ कर्पूरगौर त्रिलोचन ॥ इंदुमंडळीं दिसे मृगचिन्ह ॥ तेसे शोभले ते काळीं ॥६॥
क्षीराब्धीमाजी नीलवर्ण ॥ शोभे जेवीं आदिनारायण ॥ कीं जान्हवीजळी यमुनाजीवन ॥ कृष्णवर्ण मिसळलें ॥७॥
कीं भक्तांचे संपुष्टांत ॥ शालिग्राममूर्ति शोभत ॥ तैसे शिव आणि सितानाथ ॥ क्षोभले तेव्हां आलिंगनीं ॥८॥
सेवावया सीतोत्पलमकरंद ॥ प्रीतीनें संघटे जैसा मिलिंद ॥ तैसा शिव आनंदकंद ॥ सीताजीवनें आलिंगिला ॥९॥
ते एक असती दोघेजण ॥ शिव विष्णू नामेंचि भिन्न ॥ अभेद अनाम निर्गुण ॥ तेथींचे कोंभ असती हे ॥२१०॥
असो यावरी कमलासन ॥ देता जाहला आलिंगन ॥ माझा पिता हा नारायण ॥ म्हणूनि हृदयीं धरियेला ॥११॥
याउपरी दशशतनेत्र ॥ घाली साष्टांग नमस्कार ॥ तप्तकांचनवर्ण सुंदर ॥ रघुवीर उठवी तयातें ॥१२॥
सहस्रनेत्रासी चापपाणी ॥ हृदयीं धरी प्रीतीकरूनि ॥ मग सुरांस कैवल्यदानी ॥ भेटता जाहला आनंदें ॥१३॥
असो सकळ देवांसमवेत ॥ सभेसी बैसले रघुनाथ ॥ एकचि वाद्यांचा गजर होत ॥ अष्टनायिका नाचती ॥१५॥
वीणा घेऊन सत्वर ॥ गाती नारद आणि तुंबर ॥ सामगायन परिकर ॥ ऐके रघुवीर सादरें ॥१६॥
रामविजय ग्रंथ पावन ॥ युद्धकांड संपले येथून ॥ उत्तरकांड गहन ॥ आतां येथोनि अवधारा ॥१७॥
मुकुटावरी मणि शोभत ॥ तेवीं उत्तरकांड गोड बहुत ॥ कीं देवालयावरी झळकत ॥ कळस जैसा सतेज ॥१८॥
भोजनांतीं दध्योदन ॥ कीं श्रवणांतीं मनन ॥ तपाचे अंतीं फळ पूर्ण ॥ उत्तरकांड रसिक तैसें ॥१९॥
आरंभी कथा सुरस तेथ ॥ भेटतील जानकी रघुनाथ ॥ मूळ जाईल हनुमंत ॥ राघवआज्ञा घेऊनियां ॥२२०॥
ती कथा गोड बहुत ॥ श्रवण करोत श्रीरामभक्त ॥ जे ब्रह्मानंदें डुल्लत ॥ प्रेमळ चित्त जयांचे ॥२१॥
श्रीमद्भीमातटविलासिया ॥ ब्रह्मानंदा गुरुवर्या ॥ श्रीधर अनन्य शरण पायां ॥ कायावाचामनेंसी ॥२२॥
स्वस्ति श्रीरामविजयग्रंथ सुंदर ॥ संमत वाल्मीकनाटकाधार ॥ सदा परिसोत पंडित चतुर ॥ त्रयस्त्रिंशत्तमोध्याय गोड हा ॥२२३॥
अध्याय ॥३३॥
॥ इति युद्धकांड समाप्त ॥