तो हस्तास लागलें काळें ॥ कर्तृत्व कुमारीचें कळलें ॥ ऋषीनें शापिलें ते वेळे ॥ वदन काळें तुझें हो कां ॥१॥
तुजवरी अपेश येईल प्रचंड ॥ जगांत होईल काळें तोंड ॥ पुत्रद्वेष करिशील उदंड ॥ नसतें बंड वाढविशी ॥२॥
मातेनें समाचार ऐकोन ॥ वेगीं धरिले ऋृषीचें चरण ॥ स्वामी कैकयी बाळ अज्ञान ॥ नेणोनि कर्म हें केलें ॥३॥
कांहीं द्यावें जी वरदान ॥ मग ऋषि कृपाळु होऊन ॥ म्हणे संगा्रमीं पतीलागून ॥ जय देईल महारणीं ॥४॥
पूजासामुग्री दिधली समस्त ॥ तरी हा हस्त होईल यशवंत ॥ त्या वरें यासमयीं अद्भुत ॥ जय प्राप्त कैकयीतें ॥५॥
असों इंद्र आणि बृहस्पती ॥ दशरथाचें यश वानिती ॥ वस्त्रें भूषणें अमरपती ॥ देता झाला रायातें ॥६॥
वस्त्राभरणें अद्भुतें ॥ दिव्यमणि दीधला कैकयीतें ॥ येरीनें घातला वेणीतें ॥ परम प्रकाशवंत जो ॥७॥
तों देवआचार्य बोले वचन ॥ रायासी काय आहे पुत्रसंतान ॥ दशरथ म्हणे पुत्रवदन ॥ देखिलें नाहीं अद्यापि ॥८॥
सुरगुरु म्हणे राया वरिष्ठा ॥ त्रिभुवनपति येईल तुझिया पोटा ॥ ज्याचें ध्यान लागलें नीलकंठा ॥ सनकादिक भक्तांसी ॥९॥
जो मायाचक्रचाळक ॥ अनंत ब्रह्मांडांचा नायक ॥ जो कमलोद्भवाचा जनक ॥ तो पुत्र देख तुझा राया ॥११०॥
जो वेदशास्त्रांचा जिव्हार ॥ जो आदिमायेचा निजवर ॥ तो पुराणपुरुष अगोचर ॥ तुझा पुत्र होईल कीं ॥११॥
विभांढकाचा पुत्र श़ृंगऋषी ॥ हरणीगर्भसंभूत तेजोराशी ॥ त्यासी आणावें नानासायासीं ॥ पुत्रेष्टि करावया ॥१२॥
त्यास नाहीं मनुष्यदर्शन ॥ देखिलें नाहीं स्त्रियांचें वदन ॥ त्यास शब्दविषयें मोहून ॥ करोनि गायन आणावा ॥१३॥
शक्र म्हणे देवललना ॥ पाठवाव्या तया वना ॥ रंभा उर्वशी शुभानना ॥ ज्यांचे गायना मदन भुले ॥१४॥
दशरथें इंद्रगुरूची आज्ञा ॥ घेऊनी आला अयोध्याभुवना ॥ आनंद जाहला सकळ जनां ॥ पर्जन्यवृष्टि जाहली ॥१५॥
असंभाव्य पिकली मेदिनी ॥ दुष्काळ गेला मुळींहूनी ॥ जैसीं विष्णुसहस्रनामें करूनी ॥ महापापें संहारती ॥१६॥
इकडे वीणा टाळ मृदंग ॥ झल्लरी किंकिणी उपांग ॥ देवांगना घेऊन उपभोग ॥ वना सवेग चालल्या ॥१७॥
विभांडकऋषि तपोधन ॥ नित्य उषःकाळीं उठोन ॥ करावया जात अनुष्ठान ॥ जान्हवीतीराप्रति जाय ॥१८॥
मागें आश्रमीं एकला पुत्र ॥ उंच बांधोनियां गोपुर ॥ त्यावरी श़ृंगी तो परम चतुर ॥ वेदाध्ययन करितसे ॥१९॥
गज व्याघ्र सावजें बहुत ॥ देखतां होय भयभीत ॥ म्हणोनि उंच स्थळ बांधोनि सत्य ॥ त्यावरी सुत बैसविला ॥१२०॥
विभांडकऋषि अनुष्ठान करून ॥ दोन प्रहरां येत परतोन ॥ परमानंदें पुत्र देखोन ॥ अध्ययन सांगें तयातें ॥२१॥
चारही वेद मुखाद्रत ॥ सकळ शास्त्री पारंगत ॥ यागविधि कर्में समस्त ॥ करतलामलक तयातें ॥२२॥
असो विभांडक गेला स्नाना ॥ तो समय पाहोन देवांगना ॥ वेगीं पातला तया वना ॥ सर्व संपत्ति घेऊनियां ॥२३॥
वरी बैसला ऋषिनंदन ॥ तंव त्याणीं आरंभिलें गायन ॥ जें ऐकतां भुले पंचबाण ॥ स्वरूपलावण्य तयांचें ॥२४॥
जैशा केवळ सौदामिनी ॥ मंडित दिसती वस्त्राभरणीं ॥ ज्यांचीं स्वरूपें पाहोनी ॥ सुधापानी वेधले ॥२५॥
टाळ मृदंग सुस्वर ॥ गायन ऐकून ऋृषिपुत्र ॥ वरोनि पाहे सादर ॥ स्वरूप सुंदर न्याहाळोनी ॥२६॥
तंव नेत्रकटाक्ष हावभाव ॥ दाविती नानापरीचें लाघव ॥ श्रृंगीनें देखतांचि अपूर्व ॥ भय वाटे मानसीं ॥२७॥
गायन ऐकतां सुस्वर ॥ संतोष वाटे अपार ॥ म्हणे धरावया साचार ॥ पातले कोण न कळे हें ॥२८॥
भयेंकरून ते वेळां ॥ श्रृंगी वायुवेगें पळाला ॥ सवेंचि विलोकी परतोनि डोळां ॥ सुंदर स्वरूप तयांचे ॥२९॥
विभांडक अनुष्ठान करून ॥ आश्रमासी येत परतोन ॥ देवांगना जाती तेथोन ॥ शापभयें ऋषीच्या ॥१३०॥
म्हणती विभांडकासी कळेल ॥ तरी आम्हां तत्काळ शापील ॥ यालागीं दोन प्रहर होतां सकळ ॥ जाती वेगेंकरूनियां ॥३१॥
असो पिता आला आश्रमासी ॥ श्रृंगी सांगे तयापासीं ॥ म्हणे येथें आले होते तापसी ॥ उपमा ज्यांसी असेना ॥३२॥
मी तयांसी देखोनी ॥ पळालों देहलोभेंकरूनी ॥ आतां न ये ते दुसरेनी ॥ खंती मनीं वाटतसे ॥३३॥
विभांडक म्हणे पुत्रासी ॥ जरी आश्रमा आले संत ऋषी ॥ तरी आपण अतिथ्य करावें तयांशीं ॥ पूजाविधीकरूनियां ॥३४॥
असो प्रातःकाळीं विभांडकमुनी ॥ गेला अनुष्ठानालागुनी ॥ श्रृंगी चिंता करी मनीं ॥ म्हणे कधीं नयनी देखेन तयां ॥३५॥
विसरला लेखन पठण ॥ ज्ञान ध्यान आणि मनन ॥ लागलें मनीं स्त्रियांचें ध्यान ॥ अनर्थ पूर्ण स्त्रीसंगे ॥३६॥
ज्यानें स्त्री न देखिली स्वप्नीं ॥ त्यानें ती विलोकितां नयनीं ॥ गेला सर्व विसरोनी ॥ अनर्थ कामिनी तपासी ॥३७॥
मग ज्यांस अखंड स्त्रीचिंतन ॥ ते कैसे तरतील जन ॥ मूर्तिमंत भवाब्धि कामिन ॥ भुलवी सज्जन जाणते ॥३८॥
स्त्री केवळ अविद्येचा पसारा ॥ महाअनृत्या अविचारा ॥ सकळ असत्याचा थारा ॥ भय न धरी पापाचें ॥३९॥
स्त्री अनर्थाचें गृह सबळ ॥ कीं कलहाचें महामूळ ॥ कीं विषवल्लीच केवळ ॥ स्त्रीरूपें विस्तारली ॥१४०॥
स्त्री कामाची विशाळ दरी ॥ कीं ते क्रोधव्याघ्राची जाळी खरी ॥ कीं ते पापसमुद्रलहरी ॥ कीं ते भाजने असत्याचें ॥४१॥
कीं ते दुःखवृक्षाचें श्रेष्ठ फळ ॥ कीं ते मोहाचा पर्वत सबळ ॥ तें मत्सरवनचि केवळ ॥ किंवा भ्रांति अवतरली ॥४२॥
कीं दंभचि मूर्तिमंत विरूढला ॥ कीं अहंकार स्त्रीगड बांधिला ॥ कीं मूर्खत्व सकळ त्या स्थळा ॥ मिरास करूनि राहिलें ॥४३॥
कीं स्त्री मूर्तिमंत भवव्याधी ॥ कीं षडूर्मींची भरली नदी ॥ कीं सकळ विकारांची मांदी ॥ यात्रेसी आली त्या ठायां ॥४४॥
कवणें निर्मिली हे कुऱ्हाडी ॥ सबळ पुण्यवृक्ष तोडी ॥ कीं अविश्र्वासाची बेडी ॥ जिवाच्या पायीं ठोकिली ॥४५॥
कीं स्वर्गमोक्षअर्गळा सत्य ॥ दर्शनें पुरुषाचें चित्त चोरित ॥ स्पर्शबळें वीर्य हरित ॥ आसुरी प्रत्यक्ष कामिनी ॥४६॥
कौटिल्यदंभसंयुक्त ॥ क्षमाशौचविवर्जित ॥ महामंत्राचें सामर्थ्य ॥ क्षणें हरित न कळेचि ॥४७॥
गौडी माध्वी पैष्टी तीन्ही ॥ मदिरा ऐशा प्रकट जनीं ॥ चौथें मद्य तें कामिनी ॥ दुर्गंधी नाहाणी पापाची ॥४८॥
काय विद्या काय तप ॥ कायसें ध्यान काय जप ॥ कासया ज्ञान खटाटोप ॥ हरिलें सर्व स्त्रियांनीं ॥४९॥
जिव्हा दग्ध परान्नें पाहीं ॥ हस्त दग्ध प्रतिग्रहीं ॥ मग दग्ध स्त्रीचे ठायीं ॥ करूनि काय जप तप ॥१५०॥