१
उद्भवला ॐकार त्रिमातृकेसहित । अर्थ मातृके परतें प्रणवबीज ॥१॥
माया महत्तत्त्व जाले तिन्ही गुण । चौ देहांची खूण ओळखावी ॥२॥
अंतःकरणीं जाला तत्त्वांचा प्रसव । पंचतत्त्वें सर्व रुपा आलीं ॥३॥
पांचहि गुण जाले पंचवीस । परि भानुदास वेगळाची ॥४॥
२
षड्विकार आणि सप्त चक्रावळी । अष्ट भिन्न जाली प्रकृत ते ॥१॥
नावनाडी रचन दश इंद्रियांची । अकराव्या मनाची गति तूंचि ॥२॥
विषय इंद्रिय वासना उप्तत्ती । तुजमाजी येती जाती सर्व ॥३॥
चिन्मयाचा दीप साक्षित्वासी आला । भानुदास त्याला नाम जालें ॥४॥
३
वाचा आणि अवस्था भोग अभिमानी । पुरुषार्थ खाणी चारी मुख्य ॥१॥
कीटक भ्रमर जंगम स्थावरत्व । भरलें महतत्त्व कोंदाटोनी ॥२॥
चेताविता याला कोण आहे येथें । ओहं सोहं भाते लाऊनियां ॥३॥
फुंकितो तो कोण आणिक दुसरा । वर्म गुरुपुत्रा न कळेचि ॥४॥
सृष्टिचा उभारा केला तो संकल्प । भानुदास दीप प्रज्वळिला ॥५॥
४
तुजपासाव सर्व परी तूं नोहेसि । ऐसें आपणासी बुझे बापा ॥१॥
कर्तृत्व करुनि आहे तो निराळा । परब्रह्मा निर्मळ मळ नाहीं ॥२॥
देहाचिये ऐसी कारुनी निराळा । स्वस्वरुपीं ठसा ठसलासि ॥३॥
चिन्मयरुप मूळ ॐकार बीज । भानुदासीं निज लाधलें तें ॥४॥
५
जोडीचे घोंगडें येव्हढीये राती । कानींची कुंडले करी जगा ज्योति ॥१॥
वोळखिला वोळखिला खुणा । वोळखिला माय पंढरीचा राणा ॥२॥
होये न होये ऐसा संशय गमला । निर्धारितां विश्वव्यापक देखिला ॥३॥
हृदयमंदिरीं दाटोनी धरावा । ही खुण सांगे भानुदास देवा ॥४॥
६
तुज पाहूं जाता नये कांहीं हातां । अससी तत्त्वतां साध्य नाहीं ॥१॥
तुझा तूंचि मागें परतोनि पाहें । तुजपाशीं आहे भुलुं नको ॥२॥
पिंडीं तें ब्रह्मांडी बोलताती वेद । होई तूं सावध भुलूं नको ॥३॥
भुललिया माया श्रम तुज झाला । फिरसी वेळोवेळां चौर्‍यायंशी ॥४॥
चौर्‍यायंशी आवर्तनें होती गा तुज । सांगतसे गुज जीवीं धरा ॥५॥
भानुदास म्हणें सदगुरु कारणें । पुरवील तुमचें पेणें निश्चयेंसीं ॥६॥
७
अवतारादिक जाले कर्मभूमीं आले । विश्व जनीं दोखिलें आपुले डोळां ॥१॥
देखिल्या स्वरुपा नुद्धरे काय जन । तें काय म्हणोन सांगों स्वामीं ॥२॥
उद्धरत काय नहीं आत्मज्ञान । देखिलें तें जाण सर्व वाव ॥३॥
वाव म्हणों तरी कोंदलें स्वरुप । लावलिया माप मोजवेना ॥४॥
देखत देखत वेडावल जन । रूप डोळेवीन पाहूं जाती ॥५॥
भानुदास म्हणे सदगुरुच्या लोभें । आहेचि तें उभें विटेवरी ॥६॥