गच्छ द्वारवतीं सूत, ज्ञातीनां निधनं मिथः ।
सङकर्षणस्य निर्याणं, बन्धुभ्यो ब्रूहि मद्दशाम् ॥४६॥
द्वारकायां च न स्थेयं, भवद्भिश्च स्वबन्धुभिः ।
मया त्यक्तां यदुपुरीं, समुद्रः प्लावयिष्यति ॥४७॥
स्वं स्वं परिग्रहं सर्वे, आदाय पितरौ च नः ।
अर्जुने नाविताः सर्व, इंद्रप्रस्थं गमिष्यथ ॥४८॥
तूं जाऊनि द्वारकेआंत । यादवांचा निधनवृत्तांत ।
परस्परें कलहयुक्त । निमाले समस्त हें सांग ॥३५०॥
बळिभद्रें निजात्मस्थितीं । देहो त्यजिला योगगतीं ।
माझीही दशा समस्तांप्रती । यथानिगुती सांगावी ॥५१॥
तुवां जाऊनियां त्यांपाशीं । शीघ्र सांगावें समस्तांशी ।
कोणीं न रहावें द्वारकेसी । निघावें वेगेंसीं ममाज्ञा ॥५२॥
द्वारका त्यागावयाचें कारण । तुज मी सांगेन आपण ।
दारुका तूं अतिसज्ञान । विश्वास पूर्ण मज तुझा ॥५३॥
यालागीं तुज राहवूनि एथ । अंतकाळींचें गुज सांगत ।
तुवां जाऊनि द्वारकेंत । बाहेर समस्त काढावे ॥५४॥
बाहेर काढावयाचें कारण । म्यां द्वारका त्यागिल्या जाण ।
समुद्र येऊनि आपण । नगर संपूर्ण बुडवील ॥५५॥
ठाव मागूनि समुद्रापाशीं । म्यां वसविलें द्वारकेसी ।
मज गेलिया निजधामासी । तो अवश्येंसीं बुडवील ॥५६॥
यालागीं सत्वर गमन । शीघ्र करावें आपण ।
माझीं माता पिता समस्त जन । द्वारकेहून काढावीं ॥५७॥
जंव समुद्र बुडविना तो ठावो । तंव आपुलाला समुदावो ।
घेऊनि सकळ परिग्रहो । शीघ्रतर पहा हो निघावें ॥५८॥
झालिया राज्यलोट । चोराकुळित होईल वाट ।
कोणीं नव जावें एकट । अवघीं एकवट करावीं ॥५९॥
अर्जुनाचेनि सांगातें । एकत्र मिळूनि समस्तें ।
शीघ्र जावें इंद्रप्रस्थातें । तो मार्गीं त्यांतें रक्षील ॥३६०॥;
ऐसें ऐकतां श्रीकृष्णवचन । दारुकासी आलें रुदन ।
न वचे सांडूं पाहे प्राण । जळेंवीण मीन जैसा ॥६१॥
निजकुळासी करुनि घात । गेला गेला रे श्रीकृष्णनाथ ।
मी काळमुखा द्वारकेआंत । जावों हा वृत्तांत सांगावया ॥६२॥
गिळूनि श्रीकृष्णनिजसुखा । म्हणती हा आला काळमुखा ।
सकळ जगाचिया दुःखा । सूचक देखा मी होईन ॥६३॥
ऐकतां माझिया वचनासी । प्राणान्त होईल सर्वांसी ।
एवढया द्यावया महादुःखासी । न वचें हृषीकेशी मी तेथें ॥६४॥
ज्यासी म्यां सांगावी हे वार्ता । त्यांच्या करावें जीवघाता ।
एवढी घोर निष्ठुरता । नव्हे कृष्णनाथा माझेनीं ॥६५॥
बहुतां मुंग्यांच्या विवरासी । जेवीं आगी लावावी हृषीकेशी ।
तेवीं हे वार्ता द्वारकेसी । म्यां सुहृदांपाशीं सांगावी ॥६६॥
जेवीं फळते फुलते वनीं । भडकोनि लावावा दावाग्नी ।
तैसा भडका हा सुहृदांचे कानीं । कृष्णनिधनाग्नी कोण लावी ॥६७॥
जेवीं बुडतयाचे माथां । पाषाण न देववे सर्वथा ।
तेवीं कृष्णसहित कुळाच्या घाता । मी नव्हें सांगता सुहृदांसी ॥६८॥
सुख द्यावें सुहृदांसी । तें राहिलें हृषीकेशी ।
घेऊनियां महादुःखांचिया राशी । सुहृदांपाशीं मी न वचें ॥६९॥
आशंका ॥ म्हणसी जन्मवरी अवज्ञा । तुवां नाहीं केली अतिप्रज्ञा ।
तो तूं अंतकाळींच्या वचना । कां अवज्ञा करितोसी ॥३७०॥
कृष्णा अंतकाळींचें तुझें श्रीमुख । पाहतां मज अत्यंत सुख ।
तें सांडूनि जनांसी दुःख । द्यावया देख मी न वचें ॥७१॥
कुळनिधनाचें घोर दुःख । कृष्णनिधनें संतापक ।
माझे वचनमात्रें हें विख । जगासी देख न देववे ॥७२॥
तुझे आज्ञेकरितां देख । जगासी द्यावें महादुःख ।
तुझे अवज्ञेचा उल्लेख । नरकदायक मज होय ॥७३॥
मा आपणचि घेऊनि विख । तुजपुढें मरतां देख ।
उत्तम गति अलोलिक । मी निजनिष्टंक पावेन ॥७४॥
ऐसें म्हणोनि आपण । दारुकें घातलें लोटांगण ।
मस्तकीं धरिले श्रीचरण । सर्वथा जाण सोडीना ॥७५॥
देखोनि दारुकाचा भावो । कृपें द्रवला देवाधिदेवो ।
जेणें निर्दळे शोकमोहो । तों वर्म पहा हो सांगत ॥७६॥