जिवलग हृदया ! मूढ वृत्ति ही धारण केली कां असली ?
लाथ मार त्या चंचल जगता---प्रेमाचीं सोंगें कसलीं !
चंचल, लहरी, रंग बेगडी सुंदरतेच्या मोहानें,
कां वाटेवर पडसी हृदया विकुंनी कवडीमोलानें ?
तुझ्या जिवाच्या बोलासाठीं हपापले हे रसिक पहा ।
स्वागत करिं जा त्यांचें---त्यांना हर्ष किती होईल अहा !
नटव्या सोंगामागें लागे जें, त्या सौंदर्यासाठीं
नवलाखाचें मोल देसि कां ? कशास या आटाआटी ?
जिथें गुणांची चाड न कांहीं---कमअस्सल जें जातीचें;
सौंदर्यचि तेम कसलें ?----केवळ एक बाहुलें मातीचें !
विद्यावैभव कुठें तुझें !---तो ज्ञानाचा गौरव कोठें !
आणि कुठें रंगीत खेळणें----नवल खरोखरि हें मोठें !
उदारता तव विशाल पाहुनि देवांनाही मोह सुटे;
आणिक असलें खोटेंनाटें नकली नाणें सांग कुठें !
गर्वाचें घर खालीं पडुनी खुशाल मिळू दे मातींत;
रसिकांच्या मृदुहृदयमंदिरीं रहा, निजयशा मिरवीत !
चिताडसी कां चित्र जिवाचें पाण्यावरच्या रेघांनीं ?
’गोविंदाग्रज’ सांगे तुजला ’रहा त्याहुनी स्वस्थानीं’ !