अथ काल:

विश्वामित्रकल्पे - ‘ज्येष्ठाषाढौ भाद्रपदं पौषं तुमलमासकम्‌ । अंगारसनिवारौ च व्यतीपातं च वैधृतिम्‌ ॥ अष्टमीं नवमीं षष्टी चतुर्थीं च त्रयोदशीम्‌ । चतुर्दशीं अमावास्यां प्रदोषे च तथा निशि ॥ यामाग्निरुद्रसार्पेन्द्रवसुश्रवणजन्मभम्‌ । मेषकर्कतुलाकुंभमकरालिकलग्नयुक्‌ ॥ सर्वाण्येतानि वर्ज्यानि पुरश्चरणकर्मणि । चंद्रतारानुकूले च शुक्लपक्षे विशेषत: ॥ पुरश्चरणकं कुर्यान्मंत्रसिद्धि: प्रजायते ।’ इति ।
अत्र सामान्यकालविचारे यद्यपि अष्टमी नवमी च्द तिथिर्निषिद्धोक्ता  तथापि अत्र श्रीसूक्तानुष्ठाने नैव तयोर्वर्जनीयत्वम्‌ । तथांगारकवारोऽपि देव्या: प्रियत्वात्‌ । तदुक्तं चं. दीपिकायां - ‘यस्य देवस्य यो वार: तिथिर्नक्षत्रमेव च । नैव तत्र प्रकर्तव्या शुबाशुभविचारणा ।’ ज्योति:शास्त्रेऽपि - ‘कार्या विद्योक्तभैदींक्षा स्वदेवतिथिभेषु च’ इति । रविसोमवुधगुरुशुक्रवारा: प्रशस्ता: । अंगारकोऽप्यत्र । यद्यपि कृष्णान्म्गचतुर्दिनं निषिद्धं तथापि देवीपुरश्चरणे शुक्लप्रतिपन्निषेधं नावहति । ‘आरभ्य शुक्लप्रतिपद्‌’ इति पूर्वोक्तवचनेन साक्षात्‌ तत्र श्रीसूक्तपुरश्चरणारंभकाललविधानात्‌ इति । योगे तु‘विव्याशूवगंडातिषु, त्र्यंकार्थांकरसर्तुपूर्वघटिका: संत्यजेत्‌ । परैघस्य पूर्वं दलम्‌ । व्यतीपातवैधृतौ संपूर्णौ वर्ज्यौं’ । तथा विष्टिसंज्ञकं करणं नाम भद्रा, गुरुशुक्रास्तौ च वर्ज्यौ ।