मी हिंडत होतो स्वैरपणे एकदा
गगनात विहरतो मेघ जसा एकटा
तो एकाएकी रानी दिसला मला
तो पिवळा पिवळा सोनावळिचा दळा
ओढयाच्या काठी तिच्या फुलांचे थवे
किती डोलत होते मंजुळ वार्यासवे !
सुरतरंगिणीपट चमचम करितो निशी
मज शोभा दिसली सोनावळिची तशी
हलवीत आपुली शिरे गुंग नर्तनी
पाहिली फुले लक्षावधि एक्या क्षणी
त्या खळखळ लाटा नाचत होत्या जळी
मज ’सळसळ’ यांची गोड अधिक वाटली
परिवार बघुनि हा आनंदी भोवती
मम कविच्या हृदयी हर्षा नुरली मिती
मी सूक्ष्म विचारी गढलो, नकळे परी
कोणती साठली दौलत मम अंतरी !
विमनस्कपणे वा शूनय मने कैकदा
आरामखुर्चिवरि उगीच बसतो,तदा-
नाचती फुले ती अंतर्दृष्टीपुढे
एकांतपणाचे श्रेय अहा केवढे !
तेधवा हृदय मम हर्षे ओथंबते
अन् सोनावळिच्या फुलांसवे नाचते !