श्रीपराशर उवाच
एवं सत्र्चिन्तयन्विष्णुमभेदेनात्मनो द्विज । तन्मयत्वमवाप्याग्रयं मेने चात्मानमच्युतम् ॥१॥
विसस्मार तथात्मानं नान्यत्कित्र्चिदजानत । अहमेवाव्ययोऽनन्तः परमात्मेत्यचिन्तयत् ॥२॥
तस्य तद्भवनायोगात्क्षीणपापस्य वै क्रमात् । शुद्धेऽन्तः करने विष्णुस्तस्थौ ज्ञानमयोऽच्युतः ॥३॥
योगप्रभावात्प्रह्लादे जाते विष्णुमयेऽसुरे । चलत्युरगबन्धैस्तैमैत्रेय त्रिटितं क्षणात् ॥४॥
भ्रान्तग्राहगणः सोर्मिर्ययौ क्षोभं महार्णवः । चचाल च मही सर्वा सशैलवनकानना ॥५॥
स च तं शैलसंघात दैत्यैर्न्यस्तमथोपरि । उत्क्षिप्य तस्मात्सलिलान्निश्चक्राम महामतिः ॥६॥
दृष्टा च स जगद्भूयो गगनाद्युपलक्षणम् । प्रह्लादोऽस्मीति सस्मार पुनरात्मानमात्मानि ॥७॥
तुष्टाव च पुनर्धीमाननादिं पुरुषोत्तमम् । एकाग्रमतिरव्यग्रो यतवाक्कायमानसः ॥८॥
प्रह्लाद उवाच
ॐ नमः परमार्थार्थ स्थूलसूक्ष्म क्षराक्षर । व्यक्ताव्यक्त कलातील सकलेश निरत्र्जन ॥९॥
गुणात्र्जन गुणाधार निर्गुणात्मन गुणस्थित । मूर्तामूर्महामूर्त सूक्ष्ममूर्त स्फूटास्फुट ॥१०॥
करालसुम्यरूपात्मन्विद्याऽविद्यामयाच्युत । सदसुद्रुपसद्भाव सदसद्भावभावन ॥११॥
नित्यानित्यप्रपत्र्चात्मन्निष्प्रपत्र्चामलाश्रित । एकानेक नमस्तुभ्यं वासुदेवादिकारण ॥१२॥
यः स्थूलसुक्ष्मः प्रकटप्रकाशो यः सर्वभूतो न च सर्वभुतः । विश्व यतश्चैतदविश्वहेतोर्नमोऽस्तु तस्मै पुरुषोत्तमाय ॥१३॥
श्रीपराशर उवाच
तस्य तच्चेतसो देवः स्तुतिमित्थं प्रकृर्वतः । आविर्बभुव भगवान् पीताम्बरधरो हरिः ॥१४॥
ससम्भ्रस्तमालोक्य समुत्थायाकुलाक्षरम् । नमोऽस्तु विष्णुवेत्यतद् व्याजहारासकृद द्विज ॥१५॥
प्रह्लाद उवाच
देव प्रपन्नार्त्तिहर प्रसादं कुरु केशव । अवलोककनदानेन भूयो मां पावयाच्युत ॥१६॥
श्रीभगवानुवाच
कुर्वतस्ते प्रसन्नोऽहं भक्तिमव्यभिचारिणीम् । यथाभिलषितो मत्तः प्रह्लाद व्रियतां वरः ॥१७॥
प्रह्लाद उवाच
नाथ योनिसहस्नेषु येषू येषु व्रजाम्यहम् । तेषु तेष्वच्युताभक्तिरच्युतास्तु सदा त्वयि ॥१८॥
या प्रीतिरविवेकानाम विषयेष्वपायिनी । त्वामनुस्मरतः सा मे हृदयान्मापसर्पतु ॥१९॥
श्रीभगवानुवाच
मयि भक्तिस्तवास्त्येव भूयोऽप्येवं भविष्यति । वरस्तु मत्तः प्रह्लाद व्रियतां यस्तवेप्सितः ॥२०॥
प्रह्लाद उवाच
मयि द्वेषनुबन्धोऽभुत्संस्तुतावुद्यते तव । मत्पितुस्तत्कृतं पापं देव तस्य प्रणश्यतु ॥२१॥
शस्त्राणि पातितान्यंगेः क्षिप्तो यच्चाग्निसंहतौ । दंशितश्चौरगैर्दत्तं यद्विंष मम भोजन ॥२२॥
बद्धा समुद्रे यत्क्षिप्तो यच्चितोऽस्मि शिलोच्चयैः । अन्यानि चाप्यसाधूनि यानि पित्रा कृतानि मे ॥२३॥
त्वयि भक्तिमतो द्वेषादघं तत्सम्भवं च यत् । त्वत्प्रसादात्प्रभो सद्यस्तेन मुच्येत मे पिता ॥२४॥
श्रीभगवानुवाच
प्रह्लाद सर्वमेतत्ते मत्प्रसादाद्भविष्यति । अन्यच्च ते वरं दद्यि व्रियतामसुरात्मज ॥२५॥
प्रह्लाद उवाच
कृतकृत्योऽस्मि भगवन्वरेणानेन यत्वायि । भवित्री त्वत्प्रसादेन भक्तिरव्याभिचारिणी ॥२६॥
धर्मार्थकामैः किं तस्य मुक्तिस्तस्य करे स्थिता । समस्तजगतां मुले यस्य भक्तिः स्थिरा त्वयि ॥२७॥
श्रीभगवानुवाच
यथा ते निश्चलं चेतो मयि भक्तिसमनिन्वितम् । तथा त्वं मत्प्रसादेन निर्वाणं परमाप्स्यसि ॥२८॥
श्रीपराशर उवाच
इत्युक्त्वान्तर्दधे विष्णुस्तस्य मैत्रेय पश्यतः । स चापि पुनरागम्य ववन्दे चरणो पितुः ॥२९॥
तं पिता मूर्ध्न्यपाघ्राय परिष्वज्य च पीडितम् । जीवसीत्याह वत्सेति बाष्पर्द्रनयनो द्विज ॥३०॥
प्रीतिमांश्चाऽभवत्तस्मिन्ननुतापी महासुरः । गुरुपित्रोश्चकारैवं शुश्रुषां सोऽपि धर्मावित ॥३१॥
पितर्युपरतिं नीते नरसिंहस्वरूपिणा । विष्णूना सोऽपि दैत्यानां मैत्रेयाभूत्पतिस्ततः ॥३२॥
ततो राज्यद्युतिं प्राप्यं कर्मसुद्धिकरीं द्विज । पुत्रपौत्रांश्च सुबहूनवाप्यैश्वर्यमेव च ॥३३॥
क्षीणाधिकारः स यदा पूण्यपापविवर्जितः । तदा स भगवद्धयानात्परं निर्वाणमाप्तवान् ॥३४॥
एवं प्रभवो दैत्योऽसौ मैत्रेयासीन्महामतिः । प्रह्लादो भगवद्भक्तो यं त्वं मामनुपृच्छसि ॥३५॥
यस्त्वेतच्चरितं तस्य प्रह्लादस्य महात्मनः । श्रृणोति तस्य पापानि सद्यो गच्छन्ति संक्षयम् ॥३६॥
अहोरात्रकृतं पापं प्रह्लादचरितं नरः । श्रृण्वन् पठंश्च मैत्रेय व्यपोहति न संशयः ॥३७॥
पौर्णमास्याममावास्यामष्टम्यामथ वा पठन् । द्वादश्यां वा तदाप्नोति गोप्रदानपलं द्विज ॥३८॥
प्रह्लादं सकलापत्सु यथा रक्षितवान्हरीः । तथा रक्षति यस्तस्य श्रृणोति चरितं सदा ॥३९॥