एक तूं ही निरंकार (९१)
पहा पांच तत्वाचे पुतळे भिन्न भिन्न मानव झाले ।
हिन्दु कोनी सिख ईसाई मुसलमान कोणी झाले ।
मनुष्य प्राण्यांच्या बुद्धीमान पडदे पडले तिमीराचे ।
राग अमूंगळ छेडीत बसले हे नर जाती धर्माचे ।
इतुके भुलले हे जगवाले प्रत्यक्षा पाहू न शकले ।
अंधे नेता अंध प्रवासी खड्डे ना यांना दिसले ।
दीप दावीला जरी अंधाना ना करिती विश्‍वास कधी ।
म्हणे 'अवतार' विना गुरु भेटी प्रभु दर्शन होई न कधी ।
*
एक तूं ही निरंकार (९२)
पुसती मार्ग परमेशाचा गारा आणि दगडांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा घंटे मधील नादांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा विटांना अन् भिंतीना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा धर्मजातीच्या प्रमुखांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा गंगा जैशा सरितांना ।
पुसती मार्ग परमेशचा वर्षे महिने शतकांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा गीता वेद अन् ग्रंथाना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा सांप्रदायिक पंथाना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा वेशधारी त्या संतांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा गादीधारी महंतांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा चुकलेल्या पंथस्ताना ।
पुसती मर्ग परमेशाचा निष्ठुर अशा कसाबाना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा कब्रस्तान स्मशानांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा जंगल दरी डोंगरांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा कागदावरील चित्रांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा खोट्या पीर फकीरांना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा कर्म बद्ध बंदीस्ताना ।
पुसती मार्ग परमेशाचा मार्ग नसे ठावा ज्यांना ।
ठायी ठायी खाऊन धक्के हानी शेवटी पदराला ।
'अवतार' गुरुला शरण येऊनी ना उघडिती दृष्टीला ।
*
एक तूं ही निरंकार (९३)
धरतीमाजी असे सांचले अथांग पाणी भारी जरी ।
काष्टाच्या सर्वागामाजी भरुन राहिला अग्नी जरी ।
जोवर प्रगट मिळे ना पाणी तृष्णा न होई शांत कधी ।
प्रगट जोवरी होई ना अग्नी घडे न क्रिया शिजण्याची ।
जरी पहिली स्वप्नी नौका सागर पार करीत नसे ।
जळता दीपक घरात नसता तिमीर घरातुन जात नसे ।
अन्न न जाई जोवर उदरी क्षुधा शमविणे शक्य नसे ।
'अवतार' गुरु साक्षात न मिळता समज प्रभुची येत नसे ।
*
एक तूं ही निरंकार (९४)
चरण सदगुरुचे अती पावन पावन याची पुजा असे ।
सर्वाहुन पावन गुरुपुजा जो पूजी तो श्रेष्ठ असे ।
दाखविले गुरुने ते सत्य दर्शकही याचा सत्य ।
आहे ध्यान गुरुचे सत्य ध्यान धरी तोची सत्य ।
सदगुरु आहे सत्य जगी या जगताचा रक्षण कर्ता ।
स्वयं सत्य ही खाण अगुणाची आहे हा सदगुण दाता ।
पुण्यवंत अन पावन जगती सत्य मुखाने जे वदती ।
'अवतार' म्हणे सर्वाहुनी पावन सत्यामाजी जे वसती ।
*
एक तूं ही निरंकार (९५)
झाकून ठेवी अवगुण सारे गुरु आपल्या भक्ताचे ।
अती कष्ट अन कठीण समयी कृपाछत्र लाभे गुरुचे ।
मान बढाई देणारा हा भक्त जनांचे गुण गातो ।
आपुल्या नामाला जपवूनी धैर्य सवेकांना देतो ।
मालक सदैव शिष्यजनांना सन्मानाने वागवीतो ।
मालक आपुल्या शिष्यजनांवर क्षणोक्षणी दया करीतो ।
या स्वामीच्या भक्तजनांचा सदैव दर्जा उच्च असे ।
या स्वामीचा सेवक जगती सर्वाहुन अती श्रेष्ठ असे ।
होई कृपाळु मालक ज्यावर महिमा त्याची अपरंपार ।
'अवतार' मानीता आज्ञा त्याची तरेल हा सारा संसार ।
*
एक तूं ही निरंकार (९६)
स्वामीचा जो सेवक आहे सर्वाज्ञा पालन करितो ।
स्वामीचा जो सेवक आहे सदैव जनसेवा करितो ।
स्वामीचा जो सेवक आहे असे गुणांनी तो भरपुर ।
स्वामीचा जो सेवक आहे दुष्कर्मातुन राहे दूर ।
स्वामीचा जो सेवक आहे स्वामी तया संगे राही ।
स्वामीचा जो सेवक आहे हरि रंगी रंगुन राही ।
स्वामीचा जो सेवक आहे प्रभुचे नाम सदा जपतो ।
स्वामीचा जो सेवक आहे लाज तयाची रक्षियतो ।
स्वामीचा जो सेवक आहे तो न कधी तक्रार करी ।
म्हणे 'अवतार' अशा शिष्याचे मालक स्वतः ध्यान करी ।
*
एक तूं ही निरंकार (९७)
वरदहस्त हा ज्यावर ठेवी कांहीही करवू शकतो ।
लहानशा मूंगा करवी हा हत्तीला मारवू शकतो ।
हात गुरुचा मस्तकी ज्याच्या जगताला तो भीत नसे ।
अशा सेवकाचाही सेवक मृत्युनेही मरत नसे ।
जोवर ना प्रभु इच्छा होई कुणी तया मारु न शके ।
मारण तारण याच्या हाती दुजा कुणी मारु न शके ।
विन्मुख मूर्ख विचार करुनी हरला त्याच विचाराने ।
'अवतार' कथितो चिंरजीव तो नाम मनी धरीले ज्याने ।
*
एक तूं ही निरंकार (९८)
तूंही तूंही निरंकार म्हणूनी याचे नित्य स्मरण करा ।
प्राशन हे अमृत करूनी तन सुखी मन शांत करा ।
गुरुमुखाने ऐकून ज्यने नाम हरिचे मिळवियले ।
त्या प्राण्याला विश्वामाजी आणि काहीच ना दिसले ।
नाम हरिचे धन हे त्याचे यौवन जीवन रूप असे ।
यामाजीही मौज मानीतो नामी अंगसंग जाणीतसे ।
प्रेमाने नामाचा प्याला भाग्यवान तो कुणी पीतो ।
रोम रोमी या नाम हरिचे नाम आधारे तो जगतो ।
उठता बसता खाता पीता नाम मुखे उच्चारीतो ।
'अवतार' गुरुला शरण परंतु विरळा कुणी कुणी येतो ।
*
एक तूं ही निरंकार (९९)
मानव जे निशिदिनी तूंही उच्चारिती ।
दुःख असो वा सौख्यामाजी आश्रय देवाचा घेती ।
जे सदगुरुची भक्ति करूनी परमेशाचे गुण गाती ।
ईश्वर त्यांच्यामध्ये नांदतो ईश्‍वरात ते समावती ।
मानी तूं आभार प्रभुचे दुःख असो वा सुख महान ।
घडी आज ही आनंदाची येईल तीही सुखाची जाण ।
भक्तांचे गुण वर्णु कैसे सर्व गुणांचे ते भांडार ।
सर्वगुण संपन्न विधाता महिमा याची अपरंपारा ।
क्षणोक्षणी सदगुरुच्या चरणी ज्या भक्तांचे ध्यान असे ।
'अवतार' म्हणे त्या भक्तामाजी निरंकार भगवंत वसे ।
*
एक तूं ही निरंकार (१००)
माझीया मना आश्रय घे तूं पूर्ण प्रभुच्या भक्तांचा ।
तन मन धन अर्पूनीया सारे करी त्याग कुसुंगाचा ।
निरंकार जाणीला जयाने तोच जगी या असे महान ।
त्रैलोक्याचा मालक तोची ज्यापाशी हे ब्रह्मज्ञान ।
संगत करूनी अशा जनांची लाभे मना खचित शांती ।
दर्शन घेतां अशा जनांचे पाप पुण्य मिटूनी जाती ।
संगत करी तू अशा जनांची इच्छीसी जरी कल्याणा ।
चरण घरी तू अशा जनांचे सकल सोडूनी चतुरपणा ।
येणे जाणे न लगे तुजला जन्म मरण फेरे चुकती ।
'अवतार' गुरुचे चरण पूजीता प्राप्त होय जीवन मुक्ती ।