एकनाथी भागवत - श्लोक १२ वा

नाथमहाराजांचा हा प्रासादिक ग्रंथ परमपूज्य असल्याने यावर भक्तजनांची आदरबुद्धी आहे.


विश्वामित्रोऽसितः कण्वो दुर्वासा भृगुरंगिराः ।

कश्यपो वामदेवोऽत्रिर्वसिष्ठो नारदादयः ॥१२॥

जे तपस्तेजें देदीप्यमान । जे पूर्णज्ञानें ज्ञानघन ।

ज्यातें सदा वंदी श्रीकृष्ण । ते ऋषीश्वर जाण निघाले ॥२१॥

जे गायत्रीमंत्रासाठीं । करुं शके प्रतिसृष्टी ।

जो विश्वामित्र महाहटी । तोही उठाउठीं निघाला ॥२२॥

जेथ न बाधी उष्णशीत । ते आश्रमीं वसे असित ।

ज्याचेनि नामें द्वंद्वें पळत । तोही त्वरित निघाला ॥२३॥

जो सूर्यासि रिघोनि शरण । अश्वाचे कर्णी बैसोन आपण ।

पूर्ण केलें वेदपठण । तो कण्वही जाण निघाला ॥२४॥

जो दुर्वास अत्याहारी । आहार सेवूनि निराहारी ।

तोही द्वारकेबाहेरी । त्वरेंकरुनि निघाला ॥२५॥

भृगूचा श्रीचरण । हृदयीं वाहे नारायण ।

मिरवी श्रीवत्स भूषण । तो भृगुही जाण निघाला ॥२६॥

अंगिरा स्वयें सद्बुद्धि सृष्टीं । बृहस्पति जन्मला ज्याचे पोटीं ।

जो परमगुरु देवांच्या मुकुटीं । तोही उठी गमनार्थ ॥२७॥

कश्यपाची नवलगोठी । सुर नर किन्नर जन्मले पोटीं ।

यालागीं हे काश्यपी सृष्टी । तोही कश्यपु उठी निजगमनीं ॥२८॥

मुक्तांमाजीं श्रेष्ठ भावो । वेदीं वाखाणिला वामदेवो ।

तोही द्वारकेहूनि पहा हो । स्वयमेवो निघाला ॥२९॥

अत्रीची नवल परी । तीनी देव जन्मले उदरीं ।

श्रीदत्त वंदिजे योगेश्वरीं । हे अगाध थोरी अनसूयेची ॥३३०॥

तो स्वयें अत्रि ऋषीश्वर । श्रीकृष्णआज्ञातत्पर ।

पिंडारका अतिसत्वर । प्रयाण शीघ्र तेणें केलें ॥३१॥

जो श्रीरामाचा सद्गुरु । ब्रह्मज्ञानें अतिउदारु ।

ज्याचे शाटीचा प्रताप थोरु । जिंकिला दिनकरु तपस्तेजें ॥३२॥

ऐसा जो वसिष्ठ महामुनी । तोही कृष्णसंज्ञा मानुनी ।

निघाला द्वारकेहुनी । शीघ्र गमनीं पिंडारका ॥३३॥

आणि देवर्षि नारदु । त्याचाही अगाध बोधु ।

ज्यासि सर्वदा परमानंदु । अति आल्हादु हरिकीर्तनीं ॥३४॥

ब्रह्मवीणा स्वयें वातु । ब्रह्मपदें गीत गातु ।

ब्रह्मानंदें नाचतु । निघे डुल्लतु पिंडारका ॥३५॥

इत्यादि हे मुनिवरु । श्रेष्ठ श्रेष्ठ ऋषीश्वरु ।

शिष्यसमुदायें सहपरिवारु । मीनले अपारु पिंडारकीं ॥३६॥

एवं पिंडारकीं ऋषि सर्व । शापानुग्रही महानुभाव ।

मीनले कृष्णवैभव । अतिअपूर्व वर्णिती ॥३७॥;

बाप लाघवी वनमाळी । कुलक्षयो घडावया तत्काळीं ।

कुमरीं ऋषीश्वरांसि रांडोळी । कपटमेळीं मांडिली ॥३८॥

निंदा अवज्ञा हेळण । करितां ब्राह्मणांसि छळण ।

जेथ ब्रह्मद्वेष वाढे पूर्ण । कुळक्षयो जाण ते ठायीं ॥३९॥

ब्राह्मणांच्या कोपापुढें । कुळ कायसें बापुडें ।

महादेवाचें लिंग झडे । इंद्रपदवी पडे समुद्रीं ॥३४०॥

तो समुद्रही केला क्षार । ऐसा द्विजकोप अतिदुर्धर ।

हें एकएकाचें चरित्र । ते ऋषि समग्र मीनले तेथें ॥४१॥

धरातळीं ब्रह्म ब्राह्मण । त्यांचें वचन परम प्रमाण ।

हें सत्य करावया श्रीकृष्ण । कुळनिर्दळण स्वयें दावी ॥४२॥;

N/A

References : N/A
Last Updated : September 19, 2011

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP