(गीति)
पाहून मल्ल-युद्धा, असुरा कळलें गणेशसामर्थ्य ।
दुसरे दिवशीं आला, दूरास होत सिद्ध युद्धार्थ ॥१॥
शस्त्रीं अस्त्रीं चाले, दोघांचें युद्ध त्या रणामाजी ।
शंभू स्मरुन वाणीं, दूरासद वन्हि अस्त्र हें योजी ॥२॥
त्यावर गणेशदेवें, योजियलें अस्त्र नाम पर्जन्य ।
गज-शुंडा इव वर्षे, रणरंगीं तो बहूत पर्जन्य ॥३॥
ऐसें परस्परांचें, शस्त्रास्त्रीं चालिलें महायुद्ध ।
दूरासदास लागे, भूक म्हणुन त्यजून हें युद्ध ॥४॥
जाई शिबिरामाजी, लढती योद्धे गजाननप्रभुसी ।
अर्धशताधिक रिपु ती, संख्या कीं निर्मिले गणेशासी ॥५॥
त्यांच्या हुंकारांनीं, पळती मरती असूर बहुसंख्या ।
कामीं आली तेव्हां, दूरासद आठवीत वर आख्या ॥६॥
शक्ती जनीत होई, तो मज हरवील हें तया स्मरलें ।
तो प्रभु तेथें प्रकटे, विराटरुपी शिखीं तयीं धरिलें ॥७॥
काशींत पाद ठेवी, शिरसीं दुसरा त्वरीत ठेवून ।
वदती प्रभू तयाला, शंकर वर दे नसे तुझें हनन ॥८॥
जाणत आहे दुष्टा, यास्तव होई गिरी पुरीवाशी ।
रक्षी पुरी अतां तूं, ऐकुन वदला असूर प्रभुपाशीं ॥९॥
जरि तूं माझ्या शिरसीं, पद ठेवुनियां इथेंच वसशील ।
तरि मी जाईन कोठें, वसणें आहे मदीय हें शील ॥१०॥
शंभूचा वर मजला, आहे ऐसा खरोखरी देवा ।
दूरासदभाषण हें, मान्य करी तो प्रभूहि सद्‌भावा ॥११॥
गिरिवरि आले तेथें, राक्षस शिरसीं पदास ठेवून ।
भक्तीचा भोक्ता तो, देव गजानन वसे तिथें अजुन ॥१२॥
क्रीडाखंडामधला, एकविसाचा समूह हा दुसरा ।
येथें समाप्त झाला, प्रभुकंठीं हा सुहार शमि दुसरा ॥१३॥
अनसूया वा साध्वी, नाम दुजें लक्षुमी असें सतिस ।
सतिधव अर्पी प्रभुला, कवनांचा हा करुन हारास ॥१४॥