स्वैरालापमनोज्ञभावनिवहा तारस्वरे क्षेपुनी,
टाकी त्या मधुरे निनादनिकरे दिक्प्रांत संव्यापुनी,
तो प्रेमाकुल कोकिल स्वरमणीसाठीच ह्या रंजना
आरंभी यदि, काय ते न करिते सानंद अन्या जना ?
का होतोस विषण्ण काव्यविटपाग्रारूढ हे कोकिला ?
लागावा तुज वामने वद कसा पाषाण जो फेकिला ?
पादाघात- सरागवीक्षण - सुहास्यालिंगन -प्रोक्षणी
आहे वाग्वधुने सुमान्वित तुझा उद्यान केला क्षणी.
माते रानवटास ये न विविधालंकारनामावलि
गुंजा-कांचन-काचर‍त्‍न-निचये हो वा न हो वाकली
व्यापारी जन आदरोत असली लेणी; मदीयांतरी
आहे ती रुचिरा निसर्गमधुरा नागेशवागीश्वरी !
आहे भुषणहीन वाग्वधु तुझी ना व्यंजना का मुळी ?
हे आश्चर्य ! वधू विरक्त न कधी म्या ऐकिली पाहिली !
मुग्धा शास्त्र विदग्धधींस न पुसे, ते पूज्य हे तो खरे
व्हावी ही गुरुमंडळी पण- ? पुढे बोलू कशाला पुरे !
टीकाकारमतानुसार रचना जाता करू सत्वर
रम्योद्यान उजाड रान अवघे होईल, शंका नको !
व्हावा नष्ट ’विशेष’ इष्ट न मुळी वैचित्र्य याच्यामुळे
त्यांना काय रुचे मला न बहुधा त्यांचे न त्यांना कळे !