तिची त्याची जाहली कुठें भेट;
बहुत दिवसांचा स्नेह जमे दाट.
हातिं धरुनी एकदां तिचा हात,
बोलता तो;--बोलली स्मित करीत,
"इश्श, भलतें हें काय खुळ्यावाणी,
केवढी मी, केवढे तुम्हीं आणि !
धाकटा मी समजून तुम्हां भाऊ,
भगिनिप्रेमानें घालितसे न्हाऊं!"
बोल ऐकुनि संतप्त लाल झाला;
दांत चावुनि हे शब्द बोलिजेला,
"घरीं माझ्या आहेत खूप ताई,
करा काळें बघण्याक दुजे भाई".