प्रेमाचें मजला नकोच आतां नांव !
कां व्यर्थ कांचणी, फसवुनि भोळा जीव ?
हांसली मंद मधु पाहुनि कोणी रमणी.
भुलविलें जिवाला कुणि साखरबोलांनीं !
रंगवीत मोहन चित्र मंद हास्याचें,
गुंगीत आठवुनि गीत गोड बोलांचे ,
कंठणे तळमळत भकास सारी रात;
ढग खिन्नपणाचे दाट हृदयिं जमतात !
हांसती पांढ्र्या तारा काळ्या राती
नि:श्वास सोडणे लावुनि दृष्टी वरती !
'त्या' मुखचंद्राचें एकच वेड जिवाला
लावुनी जीव हा उदास रडवा केला
तिजसाठी दुखविला बापुड्वाणा ऊर;
ती असेल चुंबित तिच्या जिवाचा प्यार !
छे ! नकोच मजला तें प्रेमाचे नांव !
बंबाळ विवळतो भोळा हळवा जीव !