प्रकाशित कविता - कोण्डमारा

[जाति केशवकरणी]

नभ:पटावर पातळ कोठे दाट पसरलें शिरें
म्लान हो वसुधामुख गोजिरें.

घाम फुटे अङगास गदगदुनि जीव होय घाबरा,
हुरहुर गूढ शिवे अन्तरा.

गुदमरणार्‍या या जीवाची हाक स्वाभाविक
अशी दे साद मधूनच पिक.

अल्प नीलिमा निर्मल तो ही दूर क्षितिजावरी
सुखद जो सखिच्या नयनापरी

पण का न कोसळुनि पडे अजुनि हें नभ ?
कडकडे का न ती वीजहि अचिरप्रभ
कधि सुटेल मादक मातीचा सौरभ ?

कुठे शान्ति जी सर सरल्यावर वातावरणीं बिरे,
मुदें नव अवनीवदनीं स्थिरे ?

८ जून १९३५