पूर्वमेघ - श्लोक १ ते ४

(१) पावे शाप, सखिविरहें दीर्घ, सत्वापहारी ।
वर्षाचा, जो, धनपतिरुषें, जैं चुके स्वाधिकारीं ॥
ऐसा यक्ष क्रमि दिन कुणी, सांवली जेथ दाट ।
सीतास्नानें शुचिजल अशा रामगिर्याश्रमांत ॥

(२) कामी, कान्तेविण, गिरितटीं लोटि तो मास कांहीं ।
तेणें त्याच्या कनकवलय श्रीणहस्तीं न राही ॥
आषाढाच्या प्रथम दिवशीं अद्रिच्या तुंग भालीं ।
पाहे मेघा, गजवर करी जेंवि उत्खातकेली ॥

(३) कष्टें राहे बघतचि तिथें द्दश्य तें मोहकारी ।
रोधी बाष्पें नयनिं, चिर तो मग्न झाला विचारीं ॥
होती उत्कंठित सुखिहि ते लोक मेघोदयानें ।
कान्ताश्लेषातुर विरहितां दु:ख तें काय सानें ? ॥

(४) रक्षायातें असु रमणिचे, जों नभोमास येत ।
योजावा हा जलद अपुला क्षेमसन्देशदूत ॥
या भावें, तो कुटजकुसुमां घेउनी नूतनांतें ।
हर्षें पूजी, करि मधुवचें तोयदा स्वागतातें ॥