नाममहिमा - अभंग १४१ ते १५०

१४१
नाहीं भक्ती नामीं चांडाळ पातकी । तोचि जाणावा लोकीं दुष्ट नष्ट ॥१॥
प्रपंचीं कर्दमीं गढोनियां ठेले । न निघती बोले संताचिया ॥२॥
काढितां त्या वाटे प्रपंचाचें दुःख । विषयाचें सुख हर्ष बहु ॥३॥
पुत्र वित्त कांता मानी भरंवसा । पडे मोह फांसा जन्मवरी ॥४॥
नामदेव म्हणे अंतीं आहे कोण । कळा नामाविण नानापरी ॥५॥

१४२
नाम हं अमृत भक्तांसी लाधलें । आपण घेतलें बौध्यरुप ॥१॥
नाम हें आळवा नाम हें आळवा । होईल दोहावा कामधेनु ॥२॥
न बाधेल विघ्न प्रपंच हें भान । नाम हेंचि खूण वैकुंठींची ॥३॥
नामा म्हणे जीव ब्रह्म असे सर्व । हा गीतेमाजीं भाव सांगितला ॥४॥

१४३
आलिया संसारीं आत्माराम मुखीं । घेतलिया सुखी त्रिभुवनीं ॥१॥
जपोनियां नाम आपुलेंचि आधीं । मग सोहंसिद्धि सर्व साधे ॥२॥
सर्व हरी मग नाहीं दुजा भाव । प्रापंचिक गर्व दिसेचिना ॥३॥
नामदेव म्हणे सर्वही साधनें । भासे जन वन परब्रह्म ॥४॥

१४४
व्यापकं तें नाम तेव्हांच होईल । जेव्हां ओळखेल मीपणासी ॥१॥
आपुलेंचि नाम न ओळखिलें । व्यापक साधिलें जायेचिना ॥२॥
आपुलीच ओळख आपणासी पडे । मग सर्वत्र जोडे नाम तेव्हां ॥३॥
नामाविण नाम तेंचि होय विभ्रम । नामदेव म्हणे संताम पुसा ॥४॥

१४५
आसनीं शयनीं जपतां चक्रपाणि । लाविली निशाणी वैकुंठींची ॥१॥
नाहीं रे बंधन आम्हां हरिभक्तां । गीतीं गुण गातां राघोबाचि ॥२॥
भवसिंधूची जिवा जाली पायवाट । जे गर्जती उद्धट नामघोष ॥३॥
प्रेमें वोथरत हर्षे पिटूं टाळी । नाम ह्रदयकमळीं विठोबाचें ॥४॥
नाहीं काया क्लेश न करी सायास । दृढ धरी विश्वास हरीनामीं ॥५॥
नामा म्हणे साधन न लगे अनेक । दिली मज भाक पांडुरंगें ॥६॥

१४६
राम मंत्राचिया आवर्ती । घडती जयासी पुढतोपुढती ।
त्याचा जन्म धन्य ये क्षितीं । सर्व कुळाशीं तारक ॥१॥
राममंत्र आवडे जीवा । हाचि उद्धार सर्व जीवां ।
शिवासही विसावा । पार्वती सहित ॥२॥
रामकृष्ण उच्चारे । तरती जड पामरें ।
ऐसें हें व्यासें निर्धारेम । नानाग्रंथीं सांगितलें ॥३॥
नामा जपे नाम मंत्र । आणिक नेणे नाना शास्त्र ।
रामनामें नित्य वक्त्र । हरी रंगें रंगलें ॥४॥

१४७
विठोबाचे पाय जन्मोनि जोडावे । संबंधी तोडावे कामक्रोध ॥१॥
ऐक्य सुख घ्यावें एकविध भावें । प्रेम न संडावें आवडीचें ॥२॥
अनंत जन्मा यावें ऐसें भाग्य व्हावें । एक वेळाम जावें पंढरीसी ॥३॥
वृत्तिसहित मन पायींच ठेवावें । अद्वैत भोगावें प्रेमसुख ॥४॥
देहीं देहभाव प्रकृति दंडावें । सांडणें सांडावें ओवाळुनी ॥५॥
नामा म्हणे ऐसें घेतलें माझ्या जिवें । विठोबा पुरवावें आर्त माझें ॥६॥

१४८
तुझाचि अहंकार तुजचि नाडील। मागुता मांडील संसारु हा ॥१॥
सांडी सांडी मोहो विषय टवाळ । वाचेसी गोपाळ उच्चारी रे ॥२॥
सर्व हे भुररे मायेचें घरकुलें । अहंकारें नाथिलें नानायोनी ॥३॥
नामा म्हणे भजन हरीचें करीन । नित्य ते सेवीन चरनरज ॥४॥

१४९
देहधर्म विहित करी । द्वैतभाव चित्तीम न धरी ।
सर्वाभूती नमस्कारी । एक आत्मा म्हणोनियां ॥१॥
एक तत्त्व एक हरि । एकचि तो नमस्कारी ।
आदि अंतींचा नरहरि । सकळ कुळांसी तारील ॥२॥
पवित्र त्याचेंचि कुळ । आचार त्याचाचि सुशीळ ।
अखंड जपे सर्वकाळ । रामकृष्ण नरहरि ॥३॥
नामा जपे नाम मंत्र । अखंड हरि नाम सहस्त्र ।
हाचि आमुचा निज मंत्र । रामकृष्ण गोविंद ॥४॥

१५०
सुलभ सोपारें नाम केशवाचें । आठविताम वाचे दोष जाती ॥१॥
अनाथाचा सखा उभा नामापासीं । ऐसा तो प्रेमासी भुललासे ॥२॥
जातिवंत आम्ही वेदाचे पाठक । तरी सर्व फिकें नामाविण ॥३॥
नामा म्हणे नामीं रंगलों सतत । म्हणोनि अनंतें दिधली भेटी ॥४॥