उद्गच्छतस्तव करादमृतं हरत्सु
दैत्येषु तानशरणाननुनीय देवान् ।
सद्यस्तिरोदधिथ देव भवत्प्रभावा -
दुद्यत्स्वयूथ्यकलहा दितिजा बभूवुः ॥१॥
श्यामां रुचापि वयसापि तनुं तदानीं
प्राप्तोऽसि तुङ्गकुचमण्डलभङ्गुरां त्वम् ।
पीयूषकुम्भकलहं परिमुच्य सर्वे
तृष्णाकुलाः प्रतिययुस्त्वदुरोजकुम्भे ॥२॥
का त्वं मृगाक्षि विभजस्व सुधामिममि -
त्यारूढरागविवशानविभयाचतोऽमून् ।
विश्र्वस्यते मयि कथं कुलटास्मि दैत्या ।
इत्यालपन्नपि सुविश्र्वसितानतानीः ॥३॥
मोदात् सुधाकलशमेषु ददत्सु सा त्वं
दुश्र्चेष्टितं मम सहध्वमिति ब्रुवाणा ।
पङ्क्तिप्रभेदविनिवेशितदेवदैत्या
लीलाविलासगतिभिः समदाः सुधां ताम् ॥४॥
अस्मास्वियं प्रणयिनीत्यसुरेषु तेषु
जोषं स्थितेष्वथ समाप्य सुधां सुरेषु ।
त्वं भक्तलोकवशगो निजरूपमेत्य
स्वर्भानुमर्धपरिपीतसुधं व्यलावीः ॥५॥
त्वत्तः सुधाहरणयोग्यफलं परेषु
दत्त्त्वा गते त्वयि सुरैः खलु ते व्यगृह्णन् ।
घोरेऽथ मूर्च्छति रणे बलिदैत्यमाया -
व्यामोहित सुरगणे त्वमिहाविरासीः ॥६॥
त्वं कालनेमिमथ मलिमुखान् जघन्थ
शक्रो जघान बलिजम्भबलान् सपाकान् ।
शुष्कार्द्रदुष्करवधे नमुचौ च लूने
फेनेन नारदगिरा न्यरुणो रणं तम् ॥७॥
योषावपुर्दनुजमोहनमोहितं ते
श्रुत्वा विलोकनकुतूहलवन् महेशः ।
भूतैः समं गिरिजया च गतः पदं ते
स्तुत्वाब्रवीदभिमतं त्वमथो तिरोधाः ॥८॥
आरामसीमनि च कन्दुकघातलीला -
लोलायमाननयनां कमनीं मनोज्ञाम् ।
त्वामेष वीक्ष्य विगलद्वसनां मनोभूं -
वेगादनङ्गरिपुरङ समालिलिङ्ग ॥९॥
भूयोऽपि विद्रुतवतीमुपधाव्य देवो
वीर्यप्रमोक्षविकसत्परमार्थबोधः ।
त्वन्मानितस्तव महत्त्वमुवाच देव्यै
तत्तादृशस्त्वमव वातनिकेतनाथ ॥१०॥
॥ इति विष्णुमायाप्रादुर्भावादिवर्णनम् एकोनत्रिंशत्तमदशकं समाप्तम् ॥