जातस्य ध्रुवकुल एव तुङ्गकीर्ते -
रङ्गस्य व्यजनि सुतः स वेननामा ।
तद्दोषव्यथितमतिः स राजवर्य -
स्त्वत्पादे निहितमा वनं गतोऽभूत् ॥१॥
पापोऽपि क्षितितलपालनाय वेनः
पौराद्यैरुपनिहितः
सर्वेभ्यो निजबलमेव सम्प्रंशसन्
भूचक्रे तव यजनान्ययं न्यरौत्सीत् ॥२॥
सम्प्राप्ते हितकथनाय तापसौघे
मत्तोऽन्यो भुवनपर्तिर्न कश्र्चनेति ।
त्वन्निन्दावचनपरो मुनीश्र्वरैस्तैः
शापाग्नौ शलभदशामनायि वेनः ॥३॥
तन्नाशात् खलजनभीरुकैर्मुनीन्द्रै -
स्तन्मात्रा चिरपरिरक्षिते तदङ्गे ।
त्यक्ताघे परिमथितादथोरुदण्डा -
द्दोर्दण्डे परिमथिते त्वमाविरासीः ॥४॥
विख्यातः पृथुरिति तापसोपदिष्टैः
सूताद्यैः परिणुतभाविभूरिवीय्रः ।
वेनार्त्या कवलितसम्पदं धरित्री -
माक्रान्तां निजधनुषा समामकार्षीः ॥५॥
भूयस्तां निजकुलमुख्यवत्सयुक्तै -
र्देवाद्यैः समुचितचारुभाजनेषु ।
अन्नादीन्यभिलषितानि यानि तानि
स्वच्छन्दं सुरभितनूमदूदुहस्त्वम् ॥६॥
आत्मानं यजति मखैस्त्वयि त्रिधाम -
न्नारब्धे शततमवजिमेधयागे ।
स्पर्धालुः शतमख एत्य नीचवेषो
हृत्वाश्र्वं तव तनयात् पराजितोऽभूत् ॥७॥
देवेन्द्रं मुहुरिति वाजिनं हरन्तं
वह्नौ तं मुनिवरमण्डले जुहूषौ ।
रुन्धाने कमलभवे क्रतोः समाप्तौ
साक्षात्त्वं मधुरिपुमैक्षथाः स्वयं स्वम् ॥८॥
तद्दत्तं वरमुपलभ्य भक्तिमेकां
गङ्गान्ते विहितपदः कदापि देव ।
सत्रस्थं मुनिनिवहं हितानि शंस -
न्नैक्षिष्ठाः सनकमुखान् मुनीन् पुरस्तात् ॥९॥
विज्ञानं सनकमुखोदितं दधानः
स्वात्मानं स्वयमगमो वनान्तसेवी ।
तत्तादृक्पृथुवपुरीश सत्वरं मे
रोगौधं प्रशमय वातगेहवासिन् ॥१०॥
॥ इति पृथुचरितवर्णनम् अष्टादशदशकं समाप्तम् ॥