२९०
देहाचेनि दीपकें पाहे जों सभोंवतें ।
तंव अवचितेंची ध्यान केलें ॥१॥
निराकारींची वस्तु आकारा आणिली ।
कृष्णी कृष्ण केली सकळ सृष्टी ॥२॥
लय गेलें ध्यानीं ध्यान गेलें उन्मनी ।
नित्य हरिपर्वणी सर्वांरुपें ॥३॥
आनंद सोहळा हरिरुपीं आवडी ।
कृष्ण अर्धघडी न सोडी आम्हां ॥४॥
बापरखुमादेविवरविठ्ठल अभय ।
भयांचें पैं भय हरपे कृष्णीं ॥५॥
२९१
अवघाची संसार सुखाचा करीन ।
आनंदे भरीन तिन्ही लोक ॥१॥
जाईनगे माये तया पंढरपुरा ।
भेटेन माहेरा अपुलिया ॥२॥
सर्व सुकृताचे फ़ळ मी लाहीन ।
क्षेम मी देईन परब्रह्मीं ॥३॥
बापरखुमादेविवरा विठ्ठलाची भेटी ।
आपुलिये संवसाटी घेऊनि राहे ॥३॥
२९६
विठ्ठलयात्रे जाति वो माये ।
त्याचे धरीन मी पायें ॥१॥
विठोबा माझें माहेर ।
भेटेन बुध्दि परिकर ॥२॥
रखुमादेविवर विठ्ठलें ।
मन ठेउनि राहि निर्धारें ॥३॥
२९७
या अमरामाजी येखादा वोळगो म्हणे
तरी तो ठावो ठाकितां अतिदुस्तरु ।
भूमंडळीचे राज्य वोळगों म्हणे
तव तेथें न लभे अवसरु ।
नि:संग होऊनि यतिधर्म चाळूं
म्हणे तरी भिक्षेसी पडे विचारु ।
नि:प्रपंच हातीं टाळ दिंडी घेऊनियां
वोळगे तो हरिहरुरेरे ॥१॥
हरीचे विद्यावंत जालोरे आम्ही
जाऊनि पंढरपुरीं राहिलों ।
कळिकाळाच्या माथां पाय देऊनियां
वैकुंठ भुवनासि गेलोरेरे ॥ध्रु०॥
अष्टांगयोगे शरीर दंडूं पाहे तंव
येवढें कैचें कष्टसाधन ।
लय लक्ष लावूनि गुरुमंत्र जपों
म्हणो तरी स्थिर नव्हे अंत:करण ।
तल्लीन होऊन हरिकथा आयिको
म्हणो तरी ठायींचेच बधिर श्रवण ।
उदंड वाचे हरिहरि म्हणतां
फ़ुकासाठीं चुके पतनरेरे ॥२॥
चहुं वेदांचे गव्हर धांडोळितां
वेडावलीं साही दर्शनें ।
शून्य स्थावर जंगम सर्वत्र
व्यापून असणें ।
जळीं स्थळीं काष्ठीं पाषाणीं सरिसें
या दृष्टी पाहाणें ।
ऐसियातें सेवितां अविद्या लोपे
मा विश्वास मानिला मनें ॥३॥
जयाचिये वोळगे जातां आडकाठीच
नाहीं भीतरी गेलिया भान पाविजे ।
अरोधे विरोधें समतुल्य देणें न
मगतां अभरि देइजे ।
तो क्षणमाजीं दे तें नसरे कल्पकोटि
ऐसिये धुरे कां दुर्हाविजे ।
ऐसियाचे गांवींची सुखवस्तीची पुरे
मा बहुत काय अनुवादिजेरेरे ॥४॥
ऐसा वैकुंठपुरपति पुंडलिकाचिये भक्ती
अमूर्त मूर्तीस आला ।
भक्तां अमरपद देतुसें अवळीला
नामें यमलोक विभांडिला ।
जिहीं जैसा भाविला त्या तैसा पालटु
दाविला परि अणु एक नाहीं वेंचला ।
बापरखुमादेविवराविठ्ठलु आम्हां गीतीं
गातां जोडलारेरे ॥५॥