० पद ३९० वें
प्रपंच सांडुनी परमार्थ-साधन । साधावया मन उदित झालें ॥ध्रु॥
भव-वस्तुवेगळा प्रपंच हे नाहीं । सांडावें तें कांई तेथें आतां ।
प्रपंच तो काय परमार्थ तो काय । विचारूनी पाहे मनामाजी ॥१॥
प्रपंचाचें मूळ ठेवितांची ठाईं । परमार्थ पाहीं उघड भासे ।
सांडी मांडी तेथें सहजची राहिलें । साधनें पातला आपेआप ॥२॥
वस्तुवेगळा प्रपंच न कळोनि म्हणती । पाहतां आदि अंतीं वस्तुची असे ।
गुळेसी गोडी नये नीवडीतां । तैसे परी पाहतां केशव म्हणे ॥३॥
० पद ३९१ वें (गोपगीता)
रूपहीन त्या रूप लाविती । नामशून्य त्या नाम ठेविती ॥
नित्य पूर्ण त्या लाविती तनू । भाग्य मंद कीं मूढ हा जनू ॥१॥
सर्वसंग जे शीघ्र त्यागिती । सर्व रूप ते ब्रह्म भोगिती ॥
पावती सदा आनंद सर्वदा । द्वैत स्वप्न्नीं ते नेणती कदा ॥२॥
सर्व देव हा भासला जया । राव रंक हे सारिखे तया ॥
अन्यथा नसे भाव हा मनीं । देव पावले देव होउनी ॥३॥
गर्व सांडुनी लक्षिती हरी । मोक्षमंदिरी राज्य हा करी ॥
द्वैत कुंसरी नाठवे कदा । पाविजे सदानंद-सं० पदा ॥४॥
मस्करी दया ज्यावरी करी । त्याचिया मतें विश्र्व मस्करी ॥
मस्करीक साच तो नव्हे । मस्करी-देशा त्सासि नाठवे ॥५॥
शून्यरूपिणी देवकामिनी । आदिकाळिका विश्र्वमोहिनी ॥
नांव ना कळी त्सासि हें सळी । देव आकळी ईस तो गिळी ॥६॥